De koffie is al koud,
de wafels zijn nog heet.
Ik bakte ze speciaal voor jou,
omdat zij ze niet meer eet.
Zij is al oud, vergeet vergeet.
Soms zegt ze zelfs en denkt ze ook
dat zij nog van de wafels eet.
De chaise percée, de kamerstoel
dat is haar kameraad.
Waaraan ze nog vertelt vertelt,
waar zij nog wel mee praat.
Soms lijkt het of zij mij niet kent.
Zo blij dat jij er bent.
En ik kijk naar het keukenraam,
het tocht wat in mijn nek.
Een tegel kraakt onder mijn voet,
ik voel dat ik nog blijven moet.
De dokter komt nu vaker,
hij zegt: wat dooft zij uit.
Ik heb het wel begrepen maar
voor mij maakt het niet uit.
Haar heb ik en de katten daar.
Met leven ben ik klaar.
Zeg, speel jij geen piano?
Jammer, dat heeft zij graag.
Genieten gaat nog wel voor haar,
al gaat ook dat nu traag.
Als ik ze zo zie lachen soms,
dan denk ik weer aan ons.
En ik kijk naar het suikerpak,
het is al jaren oud.
Het ruikt naar wafels, wortelsoep,
en toch blijft het wat koud.
