Hoe vaak werd het al zaterdag
hoe vaak al winter in dit leven?
Bij elk gemis bleef er wat meer
verwachting aan mijn wimpers kleven

Achter het glas dat wolken draagt
zie ik een kruin met groene handen
Zelf zit ik aan de andere kant
laat nu de kachel harder branden

Ik ben half vroeger en half vrouw
ik gaf en heb tekortgedaan
En is het erg om te verliezen
als je je best toch hebt gedaan

Hoe vogels rijk met niets dan vleugels
hoe schrijvers dronken van het schrijven
Mijn jas die in de berging blijft
omdat ik liefst nog lang wil blijven

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Brillen

Hoewel ik niet meer zo naar publiceren neig, schrijf ik nog veel.
Het is prettig om herinneringen neer te pennen: de kleuterklas, eerste vakanties met mijn lief, diepe droefheid in de tweede moderne c, de piano van mijn tante en de kristallen vaas op haar tafel,…

Uit die herinneringen put ik ook inspiratie voor kleine animaties.

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Zomer

Er vormt zich een lijn
tussen netels en klissen
de veren van vogels
en de schubben van vissen

Er zijn mensen als kruinen
en als kale takken
die onmetelijk stijgen
of onverbiddelijk zakken

Er zijn grenzen als muren
die tradities omwallen
en de angst dat met muren
ook de mensheid zal vallen

Maar het hart in het huis
staat een ogenblik stil
opent ramen en deuren
omdat de zomer dat wil

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Kat in de klas

Klein verhaal over een meisje, en twee andere kinderen die eigenlijk nevenpersonage zijn en een hele klas moeten suggereren, een boze juf die uiteindelijk misschien toch niet zo boos is, en een kat.

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Ritme

Er is het ritme dat we vinden
en regen die de zeeën maakt
alleen een klok om op te winden
een aardbei die naar aardbei smaakt
Er is de hartstocht die we ruilen
die we verdrinken als gemis
wanneer we weer verkrampt verschuilen
en leven soms als ziek zijn is
Wij zijn de grote, volle zonnen
die schijnen door een piepklein gat
wij zijn de dalen en de bergen
en toch, we tonen ons graag plat

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS