Hij schilderde doeken die niemand mooi vond. Hij schilderde een slipper die op een briefomslag leek, een appel met een vlag op en een stofzuiger. Avonden vulde hij daarmee en hij vroeg nooit iemand om zijn mening. Toch zeiden mensen dat ze er niet van hielden. Mensen houden zelden hun mond, mensen willen kwetsen. Liever kwetsen dan gekwetst worden.
Toen de deurbel ging deed hij niet open. Maar de buurvrouw kwam binnen via de achterdeur die altijd open stond. Ongevraagd kwam ze in zijn schilderkamer. Ze keek hem lang aan. Net zo lang tot hij toevallig even haar richting uitkeek. Op dat moment opende ze haar mond om er een welgemeende ‘bah!’ uit te duwen. Waarna ze zich omdraaide, een pot met sanseveria’s omduwde en weer in haar huis verdween.
‘Mag ik je schilderijen zien?’ vroeg zijn zus die op bezoek kwam.
‘Wil je geen koffie?’
‘Jawel.’
Toen hij haar een kopje gaf stelde ze haar vraag: ‘Waarom doe je dat?’
‘Omdat iedereen het doet. Omdat ik er geld mee verdien en omdat het me meer aan water en elektriciteit zou kosten als ik de hele dag thuis zou zitten.’
‘Maak je daarom van die lelijke schilderijen?’
‘Ik dacht dat je het over mijn werk had.’
Omdat hij gehoord had dat het kon, kwam een jongen langs de achterdeur naar binnen. Zo vaak had hij zijn moeder vol afschuw over de schilderijen van de buurman horen vertellen.
En omdat de buurman nog niet thuis was, nam hij alvast limonade uit de koelkast. Daarna ging hij aan de keukentafel zitten wachten.
Even later kwam de man binnen, hij droeg een grijs pak en blinkende schoenen.
‘Hallo, ik ben Bram, de buurjongen,’ zei de jongen.
‘Hallo,’ zei de man. ‘Wil je limonade?’
‘Heb ik al.’
De man knikte, trok zijn pak uit en deed iets aan dat er oud en versleten uitzag.
‘Mag ik je schilderijen zien?’
‘Waarom niet?’
‘Het is waar,’ zei het kind. ‘Net zo lelijk als mijn moeder vertelde. Waarom doe je dat?’
‘Waarom doe ik wat?’
‘Schilderen.’
‘Omdat dat mag.’
‘Waarom maak je geen mooie schilderijen?’
‘Omdat dat niet moet.’
