Ik schreef een kortverhaal, maar al schavend werd het een gedicht.
Daar wilde ik een illustratie van maken, maar omdat het niet vlotte werd het een liedje.
De dingen hebben een eigen wil, eigenlijk is dat fijn.
Vroeger hield hij van vrouwen dat was hij nu kwijt
Nu geloofde hij meer in een leven op zich
Hij was zo gaan hechten aan zijn lichaam
diagonaal in een tweepersoonsbed
Hield steeds meer van de stemmen
op zijn televisie, die hij meteen na het opstaan
al had aangezet
‘Nooit laat ik me nog vangen,’ zei hij
dat zei hij steeds weer
Zijn pint knikte zwijgend
Van die zwijgende vrienden
vertrouwde hij meer
Hoe graag hij alleen was zich opsluiten deed hij wel niet
Zo kwam hij een vriend tegen
van vroeger, op straat.
Zo gingen ze samen iets drinken
en hij vroeg hem hoe het
met Rita nu gaat
En hij zei
dat hij nu een groot bed had
voor hem heel alleen, televisie kon kijken
zich niet meer liet vangen
En hij zei dat
een mens iemand nodig heeft
‘Om mee samen te drinken?’
‘Om mee plannen te maken.’
‘En om samen te fietsen.’
‘Om mee samen te praten.’
‘Om je hart eens te luchten.’
‘En de hond uit te laten.’
‘Om het nieuws te bekijken.’
‘Om erover te praten.’
‘Soms een traan weg te pinken.’
‘Want ook wij zijn maar mannen
wij zijn geen soldaten’
Terwijl ze zo zaten, hun bier vol van tranen
kwam de zon alweer op
toen ze afscheid namen
En hij ging weer naar huis toe
lag daar schuin in zijn bed
een lach op zijn mond
zijn warme hand
op zijn vel
Wou hij best nog alleen zijn
maar soms samen
ook wel
