Het is 31 december, even na de middag. En ineens komt bij mij de behoefte op om een stukje te schrijven om het jaar af te sluiten. Geen dichtvorm, geen beeld, geen geluid. Gewoon het zacht dichttrekken van een deur. Om die dan even later weer open te maken. Met veel lawaai.
Soms hebben we het idee dat het een nieuwe deur is die we openen, ieder jaar op 1 januari. Maar eigenlijk is het steeds dezelfde deur die we zachtjes sluiten en met een vuurpijl weer openslaan.
Daar is niets mis mee. Het biedt de mogelijkheid om terug te blikken en daarna onze wensen uit te drukken. Alleen doen we dat laatste wat te slordig. We wensen algemeen geluk zonder stil te staan bij wat ons dan gelukkig maakt.
Dat is bij mij niet anders. Maar eigenlijk word ik gelukkig van de dingen die ik al heb: een goede gezondheid, een fijn gezin, dingen maken, de klank van mijn piano, de geur van verf, de stilte tijdens het schrijven. En het gevoel van veiligheid, dat is iets waar ik me pas dit jaar bewust van ben geworden.
Na het afsluiten van 2015, wens ik me die dingen gewoon opnieuw toe. Dat, en een draaimolen met paarden die op en neer kunnen.
Aan wie dit leest wens ik hetzelfde toe: Ik wens je een jaar met de dingen die je echt gelukkig maken. (En een draaimolen, zodat 2016 een jaar vol draaimolens kan worden.)
