Hun woorden drongen tot haar door
hadden haar hard gelaagd
onbuigbaar tot de kruin
en alles wat nog soepel was
had zich tot tak en blad gemaakt
Zo was zij boom geworden
omdat ze zelf niet kwetsen wou
al werd ze hard
al was dat waar
Hij trok zich aan haar op
zocht schaduw in haar zijn
en brak hij eens een tak
dan deed dat minder pijn
dan wat haar vroeger
zo deed harden
Vertelde zijn verdriet
Begreep zij zonder spreken
Zo werd ook hij een boom
om niet te moeten breken
Uit een vingeroefening kwam een melodietje, daaruit kwam dit gedicht.
