Kijk gewoon mee door de schuifdeur naar de tuin. Al een dag lang hou ik me schuil in het tuinhuis. Het is drie uur, zon en regen wisselen elkaar af, als rondlopen en zitten.
Zij loopt rond met te plooien ondergoed, zit neer, schrijft in een schrift.
Twee kinderen liggen op hun buik, ze spelen met blokken. Ze liggen en kruipen.
Ze houden van dit huis dat hen omarmt. Ze gaan ervoor op de vlucht, af en toe. Wanneer de grip te dwingend wordt. Maar het is een huis dat grijpt en begrijpt.
De kinderen spelen, kruipen, kibbelen, vliegen elkaar in de haren.
Zij tekent, plooit ondergoed, schrijft. Met de handen in het haar.
Het huis sust en aait, beschermt en paait. Het ziet me wel, op mijn hurken in het tuinhuis. Het kan me zien, maar het begrijpt.
