Gisteren las ik een interview met Jesse Paris Smith, dochter van Patti Smith.
Eén van haar verhalen intrigeerde me heel erg. Ze vertelde dat haar moeder bevriend was met Nico (van The Velvet Underground). Op een dag verkocht Nico haar harmonium om aan heroïne te geraken, maar daar had ze meteen spijt van. Patti Smith kocht het toen voor haar terug.
Ik kon het me een beetje voorstellen, hoe Nico zou klinken, begeleid door een harmonium. Daarom keek ik of ik er op Youtube materiaal over zou vinden. Gelukkig wel. Nico klonk schitterend, met haar harmonium. Het prachtige aan zingen met een harmonium, is dat je wel voluit moet zingen. Doe je dat niet, dan raak je niet boven dat sterke, melancholische geluid uit.
Een harmonium is een soort luchtorgel. Zelf zing ik soms begeleid door mijn orgeltje. Maar ik beperk me meestal tot het refrein, omdat ik niet de stem van Nico heb. Toch wou ik dat ook graag doen, zo’n heel lied lang alles geven.
Ik moest het lied een beetje aanpassen, en speelde enkel de akkoorden op het orgeltje. Achteraf mixte ik er een klein beetje piano door. Maar ik probeerde om het lied wel ruw te houden.
Het filmpje erbij maakte ik met beelden uit onze boswandeling van vanmiddag:
