Wonen in een Arcade

Nog niet zo lang geleden was het een noodzakelijk kwaad. De jongens hadden er de tijd van hun leven. Buiten regende het. Alweer.
Ik verdroeg het door in mezelf te kruipen en een denkbeeldig schild te maken tussen mijzelf en het teveel aan licht en lawaai.

Daarna deed ik wat ik altijd doe wanneer iets me te groot wordt. Ik kroop erin en werd zelf een deel van het licht en het lawaai. Ik werd een zombie uit The House of the Dead.
Zombies verdwijnen nooit echt, dus zal ook ik er altijd eentje blijven. Daardoor ben ik nu dol op Arcades. Mogelijks schuif ik er ooit een paneel uit het vals plafond opzij, dan kruip ik er echt in om er te blijven wonen.

Ondertussen filmde ik er al wat, om een deeltje mee naar huis te kunnen nemen.
Daar schreef ik een klein liedje bij (hoe voller de wasmand na de vakantie, hoe kleiner de liedjes, dat is nu eenmaal zo).

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Reacties zijn gesloten.