We deden alles in dozen en verplaatsten het naar een huis dat nog op een lege doos leek.
Ik sluit mijn ogen en voel het weer, hoe ik tegen de muur ging staan, de koelte ervan voelde en door mijn knieën zakte tot ik op de grond zat. Dit wordt mijn huis, dacht ik. Het voelde vreemd, toen al. Ik was vijf jaar, droeg een bril en mijn haar was kort om er makkelijker eventuele luizen uit te kunnen kammen. We kwamen uit Leuven en ik voelde de opwinding die bij verhuizen hoorde.
Mijn blote benen kon ik niet op de koude tegels laten, ik trok beide knieën op en krabde aan de bloedkorsten die bij mij hoorden. Ik keek naar mijn grote broer en zus die meehielpen,en naar mijn kleine broer die in de weg liep. En ik dacht alleen na over hoe dit nog mijn huis zou worden.
Nu nog, word ik soms wakker met het gevoel in dat huis te liggen.
Ons huis, aan de Luikersteenweg in Vreren, dat blijft altijd een beetje mijn huis. Mijn doos met persoonlijke spullen.
