Het was weer schrijfavond gisteren.
Regelmatig komen we met een groepje vrienden die graag schrijven samen. Dan zitten we rond een tafel die rijkelijk gevuld is. En worden we verwend door een gastvrouw die het ontvangen van schrijvers tot een kunst verheven heeft.
Samen schrijven is magie, misschien vooral omdat je weet dat er ook naar je geluisterd zal worden. Omdat je zelf zin hebt om te luisteren naar al die andere stukjes.
Op zo’n avond geven we onszelf een opdracht. Gisteren schreef ik een gedicht bij een foto van een vrouw die helemaal in een doos zat. Alleen haar benen staken eruit.
Het was niet moeilijk om voor even zo’n vrouw te worden, omdat ik eigenlijk gewoon zo’n vrouw ben. Misschien ben jij ook wel zo’n vrouw, of man?
Dat ik zing als ik wil schreeuwen
mij verstop wanneer ik ween
bang ben van gesloten deuren
Kan ik ergens anders heen
wanneer mensen luider spreken
of zinnen maken regels lang
die ik niet kan onderbreken
Soms maakt zelfs zo’n zin
me bang
Vond ik wel een grote doos
voor die minder fraaie delen
verberg wat ik niet graag laat zien
toon alleen mijn mooie benen
Linkje naar de website van onze schrijfgroep: http://fnwp.weebly.com/
