Er zijn dingen waarvan ik vind dat ik het recht heb om ze niet te doen. Dat lijstje van dingen groeit met mijn leeftijd mee. Het gevoel dat ik erbij heb is: Op mijn respectabele leeftijd heb ik het recht om te beslissen dat ik dat niet doe.
Eén van de dingen waarvan ik al min of meer beslist had dat ik ze niet wou doen, was praten in mijn video’s. Ik maak die filmpjes dolgraag, maar vond het toch altijd wel veilig om me er een beetje anoniem in te gedragen.
Tot ik ineens merkte, als ik naar video’s van andere creatievelingen kijk, dat ik het irritant vind om niet te zien wie me iets uitlegt. Door daar op te letten, besliste ik ineens dat ik toch eens moest proberen om een beetje te praten in mijn filmpjes. O ja, ik vind mijn stem raar als ik me hoor spreken. Maar kom, wellicht is dat voor iedereen zo.
Dus, hierbij: Het eerste filmpje waarin ik spreek en waarin mijn gezicht duidelijk in beeld komt. Zonder filters of vervagen, want op mijn respectabele leeftijd heb ik het recht om er geen twintig meer uit te zien.
Avondrood
