Zomers smelten weg in mijn herinnering. Het zijn geen films meer, maar foto’s.
Mijn broer en ik, met mijn grootouders bij een ruïne, het vijvertje dat ik voor mijn schildpad had gemaakt. Een groep jongeren op kamp, ons tentje op een festival. Een zoen die nog voor altijd duurt. Mijn lachende kop bij een kasteel. Huid die verbrand werd door de zon.
En ook dit jaar weer denk ik: Ik hoop op een zomer die ik me altijd zal blijven herinneren. Al is het in één beeld, dat me steeds opnieuw gelukkig maakt.
