Ook al zijn we als muur gehecht
door een groot samenvoelen
een barstje in een van de voegen
maakt soms dat je altijd
aan grootheid zou willen ontkomen
Je daarom verkleint
en verhardt en verstilt
je fluistert alleen bij een voet op je kop
Niet meer dan een kiezel
en hoe lang zal je zo kunnen zijn?
Je bent even bang
maar toch blijven we stenen
en het leven kan hard zijn
te veel om geen handen te geven
want het duurt niet zo lang
