Alles moest zo simpel zijn als een ukelele (en iedereen, dat ook)

Ooit zal ik dit liedje van Beirut op accordeon kunnen spelen, en erbij zingen. En een heleboel liedjes van Brel en van Renaud. Ik zal dan ook kunnen glimlachen tijdens het spelen, en eventueel emotionele smoelen trekken, alsof de muziek vanzelf ontstaat en door mijn hele lichaam trekt.

Nu echter, lukt dat nog niet. Ik oefen de bassen, ik oefen de melodie, ik probeer krampachtig beide te combineren. Mijn arm doet pijn van al dat oefenen, de huid op mijn linkerhand voelt schraal aan, en het gaat zo langzaam.

Dan wuift mijn ukelele. ‘Hou mij nog eens vast,’ zegt hij. ‘Ik ben ook leuk en veel makkelijker.’
Hij heeft gelijk, denk ik dan. En ook zo licht.
Maar ik zal blijven oefenen. En afwisselen, zoals in dit lied.
(Alleen de intro is op accordeon, krampachtig en zonder glimlach – maar dat komt nog.)

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Reacties zijn gesloten.