Aanvankelijk vond ik het allemaal niet zo gemakkelijk, die accordeon. Het bezorgde me vooral veel pijn in mijn armen. Na wat oefenen dacht ik voorbarig: Ha, kijk eens aan, het is echt niet zo moeilijk! Gewoon elke dag oefenen en ik word vanzelf een primus. Daar kwam ik dan ook snel van terug, want al kon ik me er toe bewegen om elke dag te oefenen, ik oefende elke dag hetzelfde. Dat gaat niet alleen vervelen, het helpt je ook niet zo vooruit. Dus ging ik aan het experimenteren, en geraakte ik ervan overtuigd dat ik me daar wel een heel slechte accordeon had laten aansmeren. Maar ook hier hielp het om te oefenen, zelfs de klank van een kwakkelig instrument wordt beter als je minder slecht speelt.
En dus staan we hier, middenin het experiment, spelend met poppen, akkoorden en stiften. Een primus zal ik nooit worden (in niets, het zal niet in mijn bloed zitten), maar hey, wat is het leuk!
