Het was niet de eerste keer dat hij achtervolgd werd door wezens met korte benen en lange armen. Ze waren misleidend. Leken ze nog meters achter je te liggen, dan strekten ze hun armen en hadden ze je te pakken.
Het was niet zo moeilijk om deze wezens te ontwijken want ze sliepen veel en diep. Maar voor Jiro was het soms moeilijk om aan de verleiding te weerstaan. Als hij ze vredig zag liggen, de lange armen onder het hoofd gevouwen, dan trapte zijn voet als vanzelf naar zo’n scheentje.
Daarna had hij daar altijd spijt van, en nam hij zich voor om het nooit meer te doen.
Daarna deed hij het toch.
Ach, zo gaat dat nu eenmaal.
(Klein verhaal vanuit Tokyo, waar wezens allerhande in mijn hoofd slapen en weer wakker worden.)
