Dat de muren naar me toe zouden komen, dat ik stemmen in mijn hoofd zou gaan horen, zoiets had ik verwacht. Maar in mijn hoofd blijft het stil, en de muren van deze goedkope hotelkamer blijven onbeweeglijk staan. Op een zeldzaam flapperen van hun oren na, doen ze niets.
Ik kijk naar mijn computerscherm, naar de aantekeningen die ik in meerdere schriftjes maakte, maar alles ligt stil. Nalezen. Beter dat dan niks. Ik lees na wat ik al schreef, in de hoop nog meer te kunnen schrijven.
De enige bedoeling van dit verblijf, is schrijven. Het lijkt niet meer te lukken. Wat ik nu zie is wit.
Ik neem me voor om even door de stad te lopen. Gent is mooi, het zal me inspireren. Al acht uur zit ik hier, eerst ging het schrijven vlot, toen viel ik stil.
Mijn jas, denk ik, en ook de sleutel niet vergeten.
Er wordt op de deur geklopt.
‘Hé, wat een toeval dat ik u hier ontmoet.’
Voor mij staat een vrouw, mijn leeftijd, mijn lengte. Haar bolronde gezicht lacht me toe. Boven de kleine ogen, liggen koperkleurige haarslierten die dringend geknipt moeten worden.
Hoewel ik haar niet denk te kennen, laat ik haar binnen.
‘Ik ben Sandrine,’ zegt ze.
Bijna val ik achterover van verbazing. ‘Hé, wat een toeval…’
‘Dat ik u hier ontmoet?’
‘Nee,’ zeg ik, ‘Ik ben ook Sandrine.’
‘Niets mis met die naam, toch?’
‘Eigenlijk had mijn moeder me Anne willen noemen, omdat dat een klassieke naam is. Maar Sandrine was in de mode… En toen kwamen we in Vlaanderen wonen.’
‘En jij zit met die naam hè, die niemand hier juist wil uitspreken. Ik weet er alles van.’
Iets in haar lach maakt me bang. ‘Wie ben jij?’
‘Ik ben Sandrine.’
‘Och!’
Ze gaat zitten op het bed, doet net alsof ze thuis is en kijkt in mijn schriftjes.
‘Dat is van mij!’
‘Ik ben jou.’
De muren komen naar me toe. Dat is het, denk ik, ik hoor stemmen in mijn hoofd.
Ze neemt de laptop op haar schoot en begint te tikken.
Ik neem mijn jas, mijn sleutel ook, en vertrek.
Avondrood
