Ik hou van korte projecten, dingen die al klaar zijn nog voor ze kunnen mislukken.
En dan komt toch dat moment waarop je jezelf doorhebt.
Dan denk je: Nu maak ik eens iets van lange adem.
En als ik val, dan sta ik gewoon weer op.
Nu ben ik al een tijdje bezig aan een animatiefilm. Filmpje eigenlijk, nog altijd. Waarin ik probeer om mijn grenzen te verleggen. Er is ruimte om te vallen, en om ook weer op te staan.
Dus, ik val. Regelmatig. En dan sta ik weer op. Maar dan val ik opnieuw.
Daar had ik geen rekening mee gehouden.
Maar ik zet door. Al geef ik toe mijn ambities toch wat bij te stellen.
Het wordt een middelgroot project. Eens ik weer opgestaan zal zijn, dan rond ik toch zo snel mogelijk af. Voor ik opnieuw val.
Dan ben ik toch al weer een centimetertje gegroeid. En bij een volgend project weer één. Ik hoef tenslotte geen twee meter lang te worden.
