Ik ben een overwinnaar.
Vandaag wel, en maar liefst voor een half uur.
Al tientallen keren was ik met de kinderen voorbij deze plek gewandeld. Het trok me aan omdat het magisch leek om hier te schrijven.
Nu doe ik het.
Dit is een hawker centre. Dat is niet zo bijzonder in Singapore, we eten er elke avond. Maar nu zijn we hier niet. Nu ben ik hier. Alleen. Ik drink koffie die geen koffie is.
In België trek ik overdag regelmatig naar een café om er te schrijven. Maar dit is anders. Ik observeer even en noteer: Dit is een groot afdak, links van me staan kraampjes met eten en drank, rechts staan tafels met plastic stoelen waarop mensen zitten. Die ik niet ken. Achter me schalt een televisie. Het klinkt als Chinees (alles wat hier niet als Engels klinkt, klinkt voor mij als Chinees).
In België kleden mensen zich op om naar een café te gaan. Hier zie ik zelfs mensen in pyjama. Het hawker centre is zowat het verlengde van hun woonkamer. Je verstaat dat het moed kost voor mij om in andermans woonkamer binnen te dringen.
Maar het inspireert, ik kijk zo graag naar mensen. Hoe ze met stokjes eten, aan hun rug krabben, hun vingers aflikken en hun huiswerk maken. Ze kijken ook naar mij, dat is een faire deal. Ik trek mijn slippers uit, bijt nog meer aan mijn pendopje en neem me voor om nog terug te komen.
