Soms is een hoofd zo vol dat het niet meer stopt met kronkelen. Het weekend hoort daar rust in te brengen. Maar op vrijdagavond komt vooral de vrees dat het hoofd zal openbarsten als een overrijpe puist. Weg hoofd.
De kunst bestaat er dan in om er een gaatje in te boren, vlakbij de haargrens, zodat het litteken niet zichtbaar blijft. Het hoofdvocht, dat uiterst toxisch is, mag in geen geval in het leidingwater terecht komen. En dus moet er een andere bestemming voor gezocht worden.
Zelf schilder ik er mee. Niet op een blad of op canvas, maar op een groot doek. Ik moet erop kunnen liggen om alles weg te laten lopen. De tekening vormt zich dan vanzelf.
Op zondagavond ontsmet ik dan de wonde en geniet verder van de rust. Niemand die het ziet, want gelukkig heb ik een pony.
