Ik was de enige die genoeg plaats had. Niemand zit graag naast de juf tijdens de eerste les. Verder zat de tafel goed vol. Allemaal schone mensen, gedreven om drie avonden lang griezelverhalen te schrijven.
We gebruikten foto’s en muziek als inspiratiebron.
Bij het luisteren naar een stukje muziek van Didier Laloy zag ik een draaimolen voor me. Een molen die nooit meer stopt, waar iedereen doodziek op wordt.
Ik schreef een gedichtje – dat ik wel goed liet aflopen.
Het draaien van de draaimolen
De draaimolen zet in
muziek vanuit de orgelpijp
niet luid
net niet te stil
De molen draait wat sneller nu
Veertien paarden rennen in een kring
muziek vanuit een hemelbed
Een engel danst
Een engel zingt
Het draaien van de draaimolen
De kinderen worden bang
muziek is er niet meer
Een moeder vraagt
Een vader slaapt
Dit duurt gewoon te lang
Hoe het draaien nu trager rent
na goed en wel een uur
De kinderen weer monter zijn
ze draaien zelf
ze lachen
2 euro voor zo’n lange rit
is zeker niet te duur
Vandaag luisterde ik verder naar de diatonische accordeon van Didier Laloy. Als hij speelt lijkt zijn accordeon te ademen. Ik hou van muziek die ademt.
