Ik herinner me dat ik het liedje “Fish and bird” van Tom Waits voor het eerst hoorde. En er honderd keer na elkaar naar luisterde, omdat mijn buik daarom vroeg. Daarna vergat ik het weer, mijn buik vult zich voortdurend: met liedjes, mooie zinnen, beelden, of frambozensorbet.
Vorige week hoorde ik het nog eens. Het betoverde me opnieuw, en deze keer zocht ik op hoe ik het op de piano kon spelen. En ik speelde het honderd keer, omdat mijn buik daar om vroeg. Daarna begon ik aan een schetsboek vol vissen en vogels, en daar monteerde ik er mijn versie van het liedje bij.
Het leven hoeft niet ingewikkeld te zijn, als je naar je buik luistert.
Avondrood
