Ik ben vast niet de enige die mijn talent graag een ietsje meer erkend zou willen zien. Wellicht ben ik eerder één van die miljarden mensen die zou willen dat anderen het zagen. En met anderen bedoel ik ‘anderen’. Niet mijn vrienden en familie, maar wel uitgevers en galerijen. Waarom? Omdat het me zou toelaten om me helemaal te ontplooien.
Stel je voor dat je, als kunstenaar, de ruimte krijgt om je helemaal te laten gaan in het scheppen! Het zou een droom zijn. Een droom die alleen bereikbaar lijkt met behulp van een stevige springplank.
Maar eigenlijk weet je dat dit niet helemaal klopt. Door te wachten op bevestiging van een hoger geplaatst persoon, sturen we onszelf met een kluitje in het riet.
In feite zouden we gewoon in onszelf moeten geloven. Niet wachten op een springplank, maar ons spiegelbeeld in het water bekijken, goedkeurend knikken en dan springen en zwemmen. Gewoon.
Hier betekent zwemmen scheppen.
Eerst maken, zo goed als we kunnen. Met een sterke bezieling, en daarna niet te beroerd zijn om ons werk te tonen. Hiertoe de hedendaagse mogelijkheden van het internet, galerijen in het alternatieve circuit en moderne druktechnieken gebruikend.
Als ons artistiek domein een zwembad is, dan moeten we kunnen genieten van het zwemmen en onze eigen zwemslag ontwikkelen. Met of zonder springplank. Eigenlijk is het zo simpel.
Avondrood
