Het spijt me
niet te zijn
wat vriendinnen vaak worden
Dat praten
Dat plannen
Dat koppeltjes spreken
Maar geef me een lied en ik dans
Of geef me de kans
en ik drink te veel wijn
En voel ik me eenzaam
(en ik voel me soms eenzaam)
dan vlucht ik in gangen
ver weg in mijn buik
Dan zoek ik het licht
in de donkerste nacht
Vind er steeds wel een deurtje
waar jij op me wacht
Verzin me een land
waar we zon zien in regen
Waar we altijd oprecht zijn
ook als we het niet menen
Reis dan met me naar daar
waar verveling verfijnt
Wij gericht zijn op leven
Ook al is het een eind
Regen met me
Hou mijn hand vast
als ik me laat vallen en
val met mij mee
Wij samen: de zee
vol vissen die paren
Zijn wij niet de aarde
maar tellen toch mee
Dan, samen verdampen
Weg gaan zonder tranen
Niet vragen waarom
een plasje
een dakgoot
riolen met ratten
zo weer naar de zee
Regen met me mee
Met een frisse plons kwamen ze aan, mijn exemplaren van “De mooiste dag”. Maar zelf was ik aan zee om workshops te geven. Om samen met kinderen te bouwen aan echte mooie dagen.
Meer info over het boek vind je hier.
Als je graag een exemplaar ontvangt, laat het gewoon weten! Ik maak er graag een bijzonder pakje van.
Weer een nieuw boekje!
Bij Brassens hou ik van de manier waarop hij bijna pratend zingt. Renaud waardeer ik om de oprechtheid die uit zijn stem klinkt. Amanda Palmer bewonder ik om haar feminisme en de vreemde mix van no nonsense en toverpoeder.
Bij Keaton Hensen is het dat bezwerende. Datgene dat maakt dat ik twee dagen kapot kan zijn van één van zijn liedjes. Ook wanneer het eigenlijk ver van me af staat. Mijn hart werd al heel lang niet meer gebroken. Toch voel ik die krak en dan het scheuren in het nummer Party song, dat me al enkele dagen onder de duim drukt.
Vandaag maakte ik een opname van mijn eigen versie. En ik maakte er een filmpje bij. Over een pop die verliefd werd op een robot. En over die andere pop, met het hart aan flarden.
Omdat ik niet kan groeien
een huis is me te klein
vlucht mijn grote verbeelding
naar daar waar monsters zijn
In buizen gangen kieren
ik krimp zoveel ik kan
beleef mijn grootste angsten
en word daar sterker van
Ze kunnen me niets doen
geen onrecht en geen pijn
Ik hou zoveel van monsters
omdat ze er niet zijn
Vanmiddag zag ik een meisje van pakweg 13 jaar. Een meisje dat het zeker zal redden, maar dat zich nog niet goed in haar vel voelde. Ze stond naast een groep andere meisjes en deed me een klein liedje schrijven. Ik tekende haar ook.
Mogelijks is iedereen soms wel zo’n meisje – anders ik wel.
Soms vult leegte zich op
met een bozige vis
die zich een weg uit je vreet
omdat hij te lang al
misnoegde gevangene is
Zwemt uit over je hoofd
overschaduwt je zijn
verbergt zo de zon en
benadrukt de pijn
Als de wereld vergrijst
niet rond is maar vis
kijk dan goed of er toch niet
iets anders nog is
als een klein purper visje
dat je volgt om zijn kleur
Dat je dapper de weg wijst
naar een zonnige deur
