Nu we alles liefst benoemen als goed,
hopend op beter
toch alweer
ons slagen in een lijstje tonen
tekorten in een hoek wegduwen of
alsoffen met een ietsje meer
is het moeilijk te geloven
dat ook dwalen leven is
en dat lopen zonder afwijken
zou voelen als een soort gemis
Maandelijks archief: december 2018
Kerstlichtje
Een beetje licht voor wie het kan gebruiken op deze kerstavond (met een beetje eigen pianomuziek en de adem van mijn accordeon).
Share and Enjoy
Alles moest zo simpel zijn als een ukelele (en iedereen, dat ook)
Ooit zal ik dit liedje van Beirut op accordeon kunnen spelen, en erbij zingen. En een heleboel liedjes van Brel en van Renaud. Ik zal dan ook kunnen glimlachen tijdens het spelen, en eventueel emotionele smoelen trekken, alsof de muziek vanzelf ontstaat en door mijn hele lichaam trekt.
Nu echter, lukt dat nog niet. Ik oefen de bassen, ik oefen de melodie, ik probeer krampachtig beide te combineren. Mijn arm doet pijn van al dat oefenen, de huid op mijn linkerhand voelt schraal aan, en het gaat zo langzaam.
Dan wuift mijn ukelele. ‘Hou mij nog eens vast,’ zegt hij. ‘Ik ben ook leuk en veel makkelijker.’
Hij heeft gelijk, denk ik dan. En ook zo licht.
Maar ik zal blijven oefenen. En afwisselen, zoals in dit lied.
(Alleen de intro is op accordeon, krampachtig en zonder glimlach – maar dat komt nog.)
Share and Enjoy
Vogels
Ik had een droom
van vogels die woonden in mijn haar
in mijn hoofd zagen ze hunkering
toen vlogen ze naar daar
Ze trokken uit en sprokkelden
warmte, veren, een stukje touw
en grassprietjes met vriend zijn in
en jij, die dat graag wou
Share and Enjoy
Poppen
We kloppen op de ramen
van een vliegtuig dat nooit stopt
dachten te kunnen vliegen
bleken we vastgezet te zijn
We lopen in een cirkelvorm
die we maar uit gemakzucht
aanschouwen als een lijn
En als we ook eens durfden
heel eventjes te stoppen
heel even poppenspeler zijn
in plaats van alleen de poppen
Share and Enjoy
Toen ik het wel gezien had: een berg verkleed in watervallen
velden vol met klaproos zijn, de zee in zijn oneindigheid
de grootheid van de sterren, weerspiegeld in het klein
ik opnieuw bij mezelf kwam en drukte op de bel
maar niemand deed er open, dus belde ik bij jou aan
en jij opende wel
Je liet me binnen, luisterde, gaf me te drinken en te eten
maar alles bleef wat star en kil
want hout was je vergeten
De wind toonde bekommerdheid, rukte de oudste takken af
offerde ons hun leven, de bomen stemden toe
om ons wat vuur te geven
Daarna gekleed in vrienden zijn, jouw handen in mijn wanten
liepen we naar mijn huis, Jij drukte op de bel
toen opende ik wel
Share and Enjoy
Nieuwe inspiratie
Zaterdag is alweer het laatste beeldende atelier van deze reeks.
Daarom wordt er alweer volop gebrainstormd naar nieuwe ideeën voor de reeks die in januari start. Ik zoek op, bedenk en test uit. Dat wil ik graag delen, daarom maakte ik dit filmpje waarin ik alvast een laagdrempelige activiteit uittest.
Kijk maar en probeer het ook eens!
Share and Enjoy
Herfstblaadjes
Schetsboekblaadjes in de herfst zijn ook maar herfstblaadjes. Beetje bij beetje veranderen ze van kleur, tot je er het mooie in ziet en er een knutselwerkje van maakt.
Share and Enjoy
Mijn dromen in een notendop (met een kroontje op)
Ik ben gelukkig met mijn atelier, al schiet het soms tekort. In mijn ideale wereld heb ik een huis vol ateliers.
Eentje voor muziek, met een vleugelpiano en een mooie harp. Een om te schilderen, geurend naar olieverf en terpentijn. Een atelier voor grafiek, met grote zware persen en zuurbaden vol giftige mengsels. Ook wil ik graag een schrijfruimte met planten. Daarnaast een kamer om in na te denken, met een groot aquarium, want dat denkt merkelijk beter. Ik zou ook een kamer met hangmatten willen, met een dak van glas, dat open kan. Want rusten is een onderschatte kunstvorm. Middenin dat alles, wens ik me een grote, ronde kamer, met gordijnen van rood fluweel, en helemaal centraal een paardenmolen. Als een soort vriendenruimte, want de kunst van de vriendschap beleef je waarschijnlijk nog intenser op een molen vol paarden. En samen wijn drinken lijkt me ook efficiënter al draaiend.
Als ik me mezelf voorstel in dat grote huis, beeld ik me in dat ik daarbij een kroon draag. Dan ben ik iemand uit een verhaal over een kind dat altijd zijn zin krijgt en toch nooit tevreden is. Daarna probeer ik me weer tevreden te voelen in mijn ateliertje. En dat lukt ook wel, met een hoofd vol dromen (en een kroontje op).