De avond valt niet, hij vleit zich rond me. Vermomd als ganzendons, als de vlammen in de kachel en het glas rode wijn.
Was de ochtend me al lief, de avond is me liever.
Avond vraagt geen aandacht, hij toont de dag: voordien en daarna.
Op een avond mag je liggen. Je mag de tranen huilen die je overdag niet mag.
De avond gaat niet over, onzichtbaar verandert hij in nacht. Sluit gordijnen, brengt een glas water, geeft een kruisje of een zoen. En trekt zich toe.
Maandelijks archief: maart 2023
Hoe we de schaduw maar verstoppen
om beter bij sterren te passen
We meten onze binnenkant
als hoeveel water past in plassen
nooit is er dooien of bevriezen
geen scherf die ooit in voeten snijdt
en als we ons gezicht verliezen
draaien we weg zodat dat beeld verdwijnt
Er zijn geen schoenen met een steentje
geen vliegje dat in ogen zit
en nooit een haartje in de boter
geen bolster, alleen blanke pit
Hoe we de schaduw maar verstoppen
hoe graag we ons meer lichtend tonen
om dan te zoeken naar een plek
stil en beschut om in te wonen
Share and Enjoy
Graphic novel
Tussen de soep en de patatten, de eikelpannenkoeken en de paarse dovenetels, mijn boekhouding en correcties, werk ik aan een graphic novel. Het is een nieuwe wereld voor me, en het voelt goed.
Hoewel het me al vaak aangeraden werd om iets stripachtig te maken, nam ik dat advies nooit ter harte. Tot ik zelf een opening zag, een begin. Daarna moest ik alleen maar verder doen.
Het krijgt volume, ik werk met gedrevenheid. Nu, rest me nog het verkennen van een heel landschap. Wie speelt er allemaal in het veld van de graphic novel? Ik ontdek boeiend werk en voel dat er nog zoveel te ontdekken valt.
Share and Enjoy
Adem me
Adem me en voel me
hoe ik sneller in de ochtend ben
na vertraging van de nacht
Neem me in je deining mee
want onzichtbaar en onmisbaar,
doe ik leven of versmacht
Adem zonder me te voelen
voel me toch dichtbij
mis me als ik ijl word
maar verlang niet zo
naar mij
Share and Enjoy
Het verteltempo in een verhaal
Bij beginnende schrijvers merk ik vaak dat het verteltempo in hun verhalen kabbelt.
Dat maakt dat het verhaal na een tijdje wat saai wordt voor de lezer.
Vreemd is dat niet omdat eerste versies die je schrijft vaak op papier gezet worden zoals ze bij je opkomen. Maar daarna zou er een fase van herwerking moeten komen, waarin je op verschillende aspecten gaat letten: op de taal, op de gerichtheid naar je doelpubliek, op de uitwerking van de personages,… en op het verteltempo.
Omdat ik merk dat het soms moeilijk is om hiermee aan de slag te gaan, probeer ik het even uit te leggen in een korte video.
Share and Enjoy
Schrijven voor een halfvolle zaal
Is het al moeilijk voor een schrijver om een podium te vinden, dan is het ook nog eens geen evidentie om een publiek te vinden. Schrijvers die voorlezen voor volle zalen, het is een zeldzaamheid.
Van de schrijver vraagt het moed om de veiligheid van zijn schrijfcocon te verlaten. In eerste instantie om zijn schrijven te laten lezen. Daarna nog eens om gehoord en gezien te worden.
Bijna zou hij opluchting voelen bij het zien van al die lege plaatsen in een niet al te grote zaal. Desalniettemin, het vraagt moed, die plek op dat podium. En liever had hij, uiteindelijk toch, gewild dat zijn moed meer mensen kon bereiken. Af en toe.
Share and Enjoy
Dagen waarop je je een slaapzak als huid zou wensen
Dit is er zo een. Zo’n dag waarop zelfs naar het toilet gaan me moeite kost.
Ik zou me willen wikkelen in een slaapzak, in een slaapzak, in een slaapzak (drie dus, om het zeker niet koud te hebben). En dan dromen kweken, mijn hoofd vol, mijn buik en benen vol. En alleen maar bewegen van kop tot teen.
Er zijn mensen die beweren dat je daaraan moet toegeven, dat dat geen luiheid is.
Maar ik weet zeker dat mijn moeder niet zo’n mens was. Zij zou me uit mijn slaapzak jagen, zeggen dat ik een wandeling moet maken, tot aan de eerste boom en terug. En soep voor de vitaminen, en anders een paar stampen tegen mijn gat.
Mijn moeder had meestal gelijk, zoals dat gaat met moeders.
Dus maak ik een ommetje en ik eet soep. Ik teken wat, ik schrijf wat, ik speel piano en ik borstel de kamer. Niet veel, maar mijn moeder zou het genoeg vinden. Omdat er van die dagen zijn.
Share and Enjoy
Verlangen
Nog nooit verlangde ik zo naar de lente.
Dit jaar was voor mij de meest intense winter ooit. Dat zegt vooral heel veel over hoe weinig intens alle vorige winters waren. Winter, terwijl het binnen rond de twintig graden schommelt? Eigenlijk is dat geen winter. En winter, terwijl je zomerse groenten uit de winkel eet – ook dan is het alleen maar winter omdat de kalender dat aangeeft.
Dit jaar was het voor mij anders. Binnen hadden we temperaturen tussen 4 en 12 graden. We kochten vooral ajuinen, aardappelen en wortelen, en vulden dit aan met de groenten die we droogden in de zomer en met kolen, spruiten, warmoes en spinazie uit de tuin. Ook van de noten en de eikels die we in de herfst verzamelden hebben we flink gegeten, en in februari kwamen daar hazelaarkatjes bij.
Op dit moment zijn er geen kolen, spruiten, warmoes of spinazie meer, maar het kleefkruid groeit goed, de paardenbloemen, de dovenetels – en daar zijn ook de brandnetels weer.
Binnenkort beginnen we voorzichtig met de voorkweek binnen. Hunkerend naar meer warmte, dat wel. Maar ook dat zit er gewoon aan te komen. Wat kijk ik uit naar die eerste 16 graden, het frisse gras, de bloemen, de insecten,…
In mijn hoofd maak ik het misschien mooier dan het wordt, maar verlangen is iets moois.