Leg jezelf een groot en dringend probleem op.
Stel je voor dat je met iets zit, dat zo snel mogelijk opgelost moet worden. Hoe ga je er mee om? In deze oefening is het belangrijk om je helemaal in de leven.

Een voorbeeldje:

Hoe langer ik hier lig, zinderend als een sidderaal, hoe meer het snurken naast me me op de zenuwen werkt. Wat bezielt me? Overdag val ik om van de slaap, maar ’s nachts houden mijn demonen me wakker. Het gevoel dat ik met open ogen in mijn ongeluk stap, is niet langer vol te houden. Nog zeven dagen, daarna kan ik niet meer terug. Misschien brengt het wel rust. Toen Jonas me ten huwelijk vroeg, was ik vooral op zoek naar rust. Ik dacht dat ik dat bij hem zou vinden en realiseerde me te weinig dat ikzelf de grote bron van onrust was. Nu is alles klaar: het feest, de lijst en mijn jurk. Alleen mijn hoofd moet nog bijdraaien. Of niet.

Om mijn nieuwe website  www.avondwoorden.be te lanceren, stelde ik een e-book samen met tien schrijfoefeningen over personages. Klik, lees en schrijf! http://issuu.com/wildgroen/docs/wie_is_het

Share and Enjoy

Op dagen waarop ik me ontspannen voel, waarop ik de klok vergeet en afdwaal, ben ik soms in een huis in Lens-Saint-Remy. In gedachten. Het huis is van mijn grootouders. Mijn grootouders zijn dood.
Ik pluk kruisbessen voor confituur en verdwaal in de tuin. Mijn oma roept me, en samen bakken we quatre quart. Ik mag verf gebruiken die nog van de school is geweest waar mijn opa directeur was, en schilder aardbeien. Daarna typ ik een verhaal over aardbeien, op de grote schrijfmachine. Aaneen geniet, noem ik het een boek. Idyllisch? Tot daar wel.

Na het middagdutje van mijn grootouders moest er gewandeld worden. Bij die wandeling hoorden bezoekjes aan mensen uit de buurt. In woonkamers die naar oude mensen roken, op kussens die niet dachten in termen van jong en oud. Ik kreeg koffie en Martini want er werd niet aan leeftijd gedaan. Er waren oude mensen met lieve monden, maar kraaloogjes vol vuilbekkerij. Ze vroegen of ik niet verdikt was en antwoordden zelf brutaal van wel.

De spiegels in Lens-Saint-Remy waren of te hoog of te klein. Alleen zout en bloem werden gewogen. Niets aan de hand dus. Tijd voor het gebed. Bidden tot notre dame de Banneux, en dan naar bed. Een groot, hard bed. Met hoge kussens, strakke lakens en een warmwaterkruik. Het bed waarin ik mooie dromen droomde: over verdwalen in de tuin en een kussen waar ik wel in kon verdwijnen.

Share and Enjoy

Boeiende opdrachten maken dat ik weer veel illustreer. Momenteel werk ik aan prenten bij een sprookjesachtig verhaal. Ik doe dat in een techniek die ik ook gebruikte in mijn eerste jaar Vrije Grafiek. Toen droomde ik ervan om dit soort boeken te illustreren. Toen werd mijn werk te zoet gevonden. Ik was nog geen twintig, nu nog geen veertig. Nu ben ik net zo zoet als ik zelf wil. Het brengt een gevoel van overwinning.

Toevallig vond ik woensdag muziekcassettes terug uit de goede oude tijd. Net zoals op kot, teken ik zoete prenten terwijl ik luister naar Lou Reed, Boudewijn de Groot en Madredeus. De ruis in de cassettes zou me weer twintig jaar jonger willen maken. Maar ik verzet me. De oude tijd was goed, maar deze is beter.

Share and Enjoy

Af en toe zal ik een schrijfoefening posten. Hierbij dus de tweede.
Het is een simpele:
Beeld je in dat je een flink stuk ouder bent, leef je in en kijk terug op je leven.

Hier deed ik het even zelf:

Ik sta bovenaan de trap en wacht op mijn zoon. Hij zal me naar beneden helpen. Voetje voor voetje, met oneindig veel geduld. Alweer. Maar het is de laatste keer, morgen is het gedaan. Ze brengen me naar een home en ik zal me niet verzetten.
Ik kijk naar de trap, als terugkijken op mijn leven. Was dit het nu? Mijn leven was een rivier, ik heb er nooit grip op gekregen. Altijd stroomde het water over deze trap. Er stroomden kinderen mee, boeken, vraagtekens en uitroeptekens. De rivier droogde langzaam uit en nu is er niets meer. Ik kijk naar de droge trap waar ik af moet. De laatste keer.

Share and Enjoy

Dagelijks schrijven en niet wachten op inspiratie, dat is de tip die ik meestal geef aan cursisten in een schrijfcursus. Daarbij geef ik ook schrijfoefeningen, want voor wie regelmatig wil schrijven, kan een oefening zo nu en dan wel helpen.
Gisteren nog, sloot ik in gedachten twee totaal verschillende mensen uit mijn omgeving op in hetzelfde kantoor.
Zoiets zou ik natuurlijk nooit echt doen, maar als oefening werkte het wel. Zo kwam ik tot het stukje hieronder. Misschien heb je zelf ook wel zin om deze oefening te proberen?

Zijn rug, die eerst kaarsrecht was, zakt langzaam in. Als een smeltende kaars. Hoe zij rond hem cirkelt, lijkt hij niet te zien. Zij is de mot die rond het licht vliegt.
Als ze hem aanraakt, schrikt ze.
‘Waarom zit je daar zo?’ vraagt ze.
Hij haalt zijn schouders op.
‘Waarom doe je niets?’
‘We kunnen niets doen, we moeten wachten.’
‘We zitten hier. In een lokaal zonder telefoon. Wij hebben geen telefoon! En we moeten wachten?’
Weer die schouders, als twee stompjes was. ‘We moeten wachten, want we hebben geen telefoon en hier is geen telefoon.’
‘En als we verhongeren?’
Hij opent zijn rugzak, neemt er een brooddoos uit en biedt haar een boterham aan.
Zij schudt het hoofd en gaat zitten. Opgebrand.

Share and Enjoy

Er is iets met de zee, maar ik kan er niet zomaar van houden. Als ik honderden lijven zie luieren, voel ik ongemak. Waarom ligt een lichaam terwijl een hoofd altijd blijft werken?
De zee daarentegen, die blijft schuimen en ruisen. De zee is het brein achter vissen en wieren. De zee is de moeder van mannen met een anker.
Ook ik ben de moeder van een man met een anker. Enkele jaren geleden werd hij geboren, in mijn hoofd. Hij leeft er nog altijd, maar hij houdt zich rustig. Hij luiert en ik verdraag het.

Het verhaal is klaar en ik maakte er zelfs al een filmpje over.
Nu maken de golven het gladder, dan pas kom ik ermee naar buiten.

Je mag het filmpje wel al bekijken als je wilt:

;

Share and Enjoy