Het is twee maanden geleden dat ik op het idee kwam om mijn boeken zelf uit te geven.
Niet dat ik denk dat ik het beter zelf kan, maar omdat het me de vrijheid zou geven die ik denk nodig te hebben om tot de kern te komen.
Er meer aan verdienen zal ik niet doen, veel minder ook niet. Maar schilderen en schrijven geven meer voldoening als passie dan als job.
Mijn werk is een deel van wie ik ben, soms wil ik tonen, maar niet alles en ook niet lukraak. Door zelf met mijn werk naar buiten te komen toon ik vooral wat ik wil. Ik bepaal het proces van kiezen, schaven, afwerken, herwerken, verpakken en tenslotte tonen.

Ik open dozen, mappen, oud werk.
Ik herlees, selecteer, raak opnieuw geïnspireerd.
Ik kies, schaaf, herwerk, verdiep me.
Ik heb er zin in.
Ik heb er zin in!

Share and Enjoy

Een kleine groep van gemotiveerde mensen die zich in een sneltempo ontwikkelen, daarmee kom ik in contact als ik schrijfcursus geef. Dat dit voor mij een luxe is spreekt voor zich!

De blozende wangen, tongpunt tussen de tanden, gebogen houding, ogen die stralen en voorhoofden die zweten, er is geen enkele groep geweest die me koud liet, ik denk zelfs dat ik met elke cursist ergens een band heb opgebouwd. Daarna laat je weer los, met een beetje weemoed, je vergeet maar houdt toch altijd een beetje contact en leeft mee met de successen die gehaald worden. Na dik zeven jaar schrijfdocent zijn, is dat het gevoel dat ik erbij heb.

Maar ik ga minderen, misschien op termijn zelfs stoppen. Meer dan tijdgebrek moet daar niet achter gezocht worden. Mijn tongpunt komt niet meer vaak genoeg tussen mijn tanden en mijn ogen stralen nog, maar dan als ik met kaarsrechte rug het serieuze werk aan de computer doe. Ik schrijf nog genoeg, maar verlies me te weinig. Vanaf nu ga ik weer op trot, ik neem de trein naar plaatsen van vroeger en zoek de inspiratie weer van toen. Naar het kerkhof van Visé en Glacier Pam-Pam, naar de Place Saint-Lambert of gewoon wat rondhangen aan het Noordstation. Dus als je me daar ziet met blozende wangen, ogen die stralen en zweetdruppels op mijn voorhoofd, denk er dan het jouwe van en loop gewoon verder.

Share and Enjoy

Een man duwt een stapel met broodjes om, legt alles met rappe handen terug en rept zich op hoge benen weg. Nietsvermoedend kiest een dametje een van de broodjes uit, betaalt en stapt elegant als een koorddanseres in de richting haar hoogstpersoonlijke spoor.
Dit is de reden waarom ik een trein later neem, om hier nog een koffie te kunnen drinken, dit nog te zien en het op te schrijven.
Ik ben een schrijver, en actief op zoek naar de graten in het alledaagse.

Schilderen werkt anders voor mij, dat is een douche in mijn hoofd. Water spoelt de woorden weg, de lieve en de boze. Boze woorden verdwijnen naar de zee, wat overblijft druppelt zacht naar het blad. Daarom kan ik geen van beide missen.
Een man met een aktetas komt binnen, steekt een vrouw voorbij, bestelt koffie en betaalt met een briefje van vijftig. Ik schrijf het op, straks zal ik het weg schilderen.

Share and Enjoy