Stomme films

Ik hou van stomme films. Ze zijn zo herkenbaar…
Wel, dat zit zo: af en toe verhinderen mijn hersenen me om te luisteren. Om eigen bestwil.
Soms zit ik in de trein, op weg naar Brussel, in volle spits. Met een beetje geluk, ben ik er dan in geslaagd om me op een bank van drie personen tussen twee eerder corpulente passagiers te persen. (Iets dat ik vroeger niet deed uit schrik dat de plaats toch te klein zou blijken. Nu weet ik wel beter: liever stevig gefixeerd tussen twee schouders dan een half uur wiebelend rechtstaan.) Omdat mensen nooit hun mond kunnen houden, wordt er dan links van me een gesprek gevoerd, en rechts van me ook, evenals boven me. De eerste vijf minuten is dat een verwarrende ervaring, tot je hersenen erin slagen om orde te vinden. De mijne doen dat door het geluid gewoon te bezweren. Na een tijdje zie ik nog goed, maar dringt geen enkel gesprek nog tot me door.
Net als ik een stomme film. Zo stom zijn ze nog niet…

En nu een heel concrete link tussen mezelf en de stomme film: http://www.luisterboeken.nl/sandrine-lambert-cinema-der-mandarin.html

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Kaartjes

Omdat het zo leuk is, en zo klein. Daarom liet ik van enkele van mijn schilderijen postkaartjes maken. (Klik op de afbeelding om het volledige beeld te zien.)
Prijs? 1 euro per kaartje, inclusief verzending
Wil je er één? Of wil je ze allemaal? Stuur me een mailtje!

 

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Zondagochtend

Waar die kleverigheid vandaan komt, vraag ik me af. Ik voel nog eens: eerst langs de gladde wand, dan naar beneden. Hier stopt het glijden, hier worden mijn vingers tegengehouden door iets dat nu ruw is en zo-even nog klevend.
Honing! Ik at een boterham met honing en dronk daar koffie bij. Het maakte mijn kopje vies. Maar zelfs vieze kopjes kunnen smaken, op een zondagochtend, indien gevuld met koffie. Het is iets dat bij zondagochtend hoort, die koffie. Net als bij elke andere ochtend van de week. Maar op zondag geniet ik ervan, klevend of niet.

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Schildpadden

Een mens droomt daar niet van, van oud worden. Maar dit was het beste dat hem al was overkomen. Zich jonger voordoen dan hij was, daar deed hij niet aan. Hij verlangde het ook niet van haar. Hij hield van elke rimpel, elk grijs haar en van de stugge stoppels op hun kin.
Spreken deden ze niet meer met taal. Ze spraken met hun handen, poten bijna. Samen waren ze schildpadden: ouder dan de rest van de wereld en traag. Samen werden ze elkaar, onder een deken van grijs, gerimpeld stoppelhaar.
‘Het is hier goed,’ zei hij, in schildpaddenpotentaal.
En zij schudde haar kop, uit schrik te vroeg te moeten gaan.

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS