Singapore lijkt nooit te slapen. Winkels zijn er elke weekdag open, van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. Het maakt het leven druk en rustig – er is altijd leven, maar je moet je nooit net voor sluitingstijd naar de winkel haasten. Op ieder moment van de dag zie je mensen sporten: zwemmen, tennissen, lopen,… De hitte heeft daar weinig invloed op.

van donkerbruin naar geel
een dag die open plooit
maar een land waar niets
gaat slapen kan
ook niet echt ontwaken

honderd kilo paars
wordt stilaan helderblauw
iemand wacht daar
op de bus: een tweehonderd
koppige vrouw

rood groen rood groen
de kikker bloedt zich dood
lichten leven zonder stoppen
als ze stoppen
is het rood

tennis spelen in het licht
de lamp wordt nu de zon
niets dat stopt
alles gaat door
dat ooit een keer begon

Share and Enjoy

ik zie voeten
uit een raam
met benen
zonder kop

ik zie een tafeltje
dat staat met
mandje naast een
laptop op

ik zie een rug
met bloemetjes
een muur met
schilderij opzij

ik zie een
kindjesonderlijf
met kopje op het
staart naar mij

Share and Enjoy

Toen. Toen ik in de trein zat, richting Luik Guillemins, maar afstapte in Tongeren.
Vrijdagavond was een warm bad. Hoe heerlijk voelde het om na een week kotknokken alles te doen wat niet cool was: wortelpuree eten, om negen uur gaan slapen, dan nog een middagdutje doen, en daarna wandelen met mijn moeder.

Op zaterdagavond keken we naar een film van Louis de Funès: mama in een rode badjas, ik in een roze. Onze haren vers gewassen en in dunne streepjes gekamd. Dan huilden we eerst van het lachen en daarna van het huilen. Tot negen uur. Daarna was er mijn bed.

Al sliep ik vijf nachten per week in een ander bed, dàt was mijn bed. Zonder lattenbodem of donsdeken, maar met springveren en twintig kilo dekens op mij. Nu kan me niet meer voorstellen dat ik zo kon slapen, maar er is zo veel dat ik me nu niet meer kan voorstellen.

Share and Enjoy