Omdat winters anders koud zijn

Een eigen stijl hebben, dat schijnt belangrijk te zijn voor wie schrijft, tekent, schildert, sport en zelfs autorijdt.
Je eigen stijl, dat is die persoon waar je naar zoekt zonder te weten hoe die eruit ziet. Soms zien anderen hem wel, je krijgt een precieze omschrijving. Je luistert hoewel je voelt dat het niet klopt. Omdat het zo niet werkt.

Het is een weefsel dat je bekomt nadat je jarenlang op goed gevoel hebt zitten weven. Daar kijk je op terug en je denkt: zo, dat is het dus dat ik maak. Je neemt je voor om hetzelfde te blijven doen, maar dan nóg meer in je eigen stijl. En dan loopt het mis. Omdat het zo niet werkt.

Een eigen stijl hebben moet overroepen zijn. Misschien is het een sprookje, een verhaal om wevers aan de gang te houden. Omdat winters anders koud zijn.

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Prentenboeken in Singapore

Nu ik een bibliotheek gevonden heb in de buurt ga ik er regelmatig naartoe. Meestal in de vroege avond, want de bib is hier dagelijks open tot 21.00 uur. Ik heb me voorgenomen om hier het prentenboekenlandschap te verkennen.
Wat me eerder in een boekenwinkel al was opgevallen zie ik hier ook: opvallend veel softcovers, ook voor peuters en kleuters. Maar ook hardcovers, er zijn gewoon geweldig veel boeken voor kinderen.
In mijn zelf opgelegd onderzoek beperk ik me voorlopig tot de Engelstalige boeken. Die werden voornamelijk in New-York uitgegeven.
Qua illustratie is er voor elk wat wils. Creativiteit lijkt hier geen grenzen te kennen. Er zijn wervelende collages, delicaat aquarel, grafiek, pastel, en heel veel digitaal werk. Opvallend is dat de materialen en technieken steeds op het boek vermeld staan. Hier vind je werkelijk alles: ijzersterk, maar ook te slap.
Wat de tekst betreft, zie ik dat veel prachtig getekende boeken een flauw verhaal hebben. Eén leuk idee dat uitgemolken werd.
In een groot taalgebied zijn de mogelijkheden groter dan in een klein. Dat heeft voordelen, en ook wel nadelen.

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

De bibliotheek van Jurong West

Gisteren ontdekte ik de plaatselijke bibliotheek, die van Jurong West. Ik moest er even bij gaan zitten, de bedrijvige rust in me opnemen en mezelf toespreken: “Dit is niet Tweebronnen, het lijkt er alleen maar op.” Het lijkt erop en het lijkt er niet op. Jurong West is niet Leuven. In tweebronnen is maar een minderheid van de boeken in het Engels, Chinees of Maleisisch. En toch…

Het is dezelfde energie die er door de lucht zindert. Tussen de rekken lopen de mensen in hun eigen hoofd rond. Ze kijken door een wc-rolletje en zien slechts boeken. Trekt een boek hun aandacht, dan zien ze alleen nog dat boek. Zijn ze echt gefocust, dan kruipen zij, via hun hoofd door het wc-rolletje in het boek. Dan blijft de persoon zichtbaar maar ziet hij niet meer. Tussen de rekken staan lichamen te doen alsof, dat is in elke bibliotheek zo.

Bij de kinderboeken gaat het er anders aan toe. Rennende kinderen hoppen van boek tot boek. Kruipen erin en weer uit. Van wc-rolletjes knutselen ze nog pennenhouders, de ware functie ontdekken ze later wel. Heel veel kinderboeken hier. Mooie, maar nog meer lelijke. In Tweebronnen hebben kinderen meer geluk.

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Als ons artistiek domein een zwembad is

Ik ben vast niet de enige die mijn talent graag een ietsje meer erkend zou willen zien. Wellicht ben ik eerder één van die miljarden mensen die zou willen dat anderen het zagen. En met anderen bedoel ik ‘anderen’. Niet mijn vrienden en familie, maar wel uitgevers en galerijen. Waarom? Omdat het me zou toelaten om me helemaal te ontplooien.
Stel je voor dat je, als kunstenaar, de ruimte krijgt om je helemaal te laten gaan in het scheppen! Het zou een droom zijn. Een droom die alleen bereikbaar lijkt met behulp van een stevige springplank.
Maar eigenlijk weet je dat dit niet helemaal klopt. Door te wachten op bevestiging van een hoger geplaatst persoon, sturen we onszelf met een kluitje in het riet.
In feite zouden we gewoon in onszelf moeten geloven. Niet wachten op een springplank, maar ons spiegelbeeld in het water bekijken, goedkeurend knikken en dan springen en zwemmen. Gewoon.
Hier betekent zwemmen scheppen.
Eerst maken, zo goed als we kunnen. Met een sterke bezieling, en daarna niet te beroerd zijn om ons werk te tonen. Hiertoe de hedendaagse mogelijkheden van het internet, galerijen in het alternatieve circuit en moderne druktechnieken gebruikend.
Als ons artistiek domein een zwembad is, dan moeten we kunnen genieten van het zwemmen en onze eigen zwemslag ontwikkelen. Met of zonder springplank. Eigenlijk is het zo simpel.

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS