Over schrijvers, en over bloemen, en dat er altijd parallellen lopen

Zit hij nu vastgevangen nog
zonder een ander
in zijn hoofd
schrijft zo aan de verhalen
waar hij zelf in gelooft

probeert warmte te vangen
vanuit zijn schuilplaats binnen
houdt hij zich enkel vast nog
aan zijn eigen zinnen

hoort hij de wereld lopen
op zware klompenvoeten
ach, denkt hij
zij doen ook alleen maar
alles wat zij moeten

en hij doet voort
schrijft en gelooft
ziet daar een zwaluw komen
de koude winter weggejaagd

zijn hoofd priemt uit de grond
bloeit hij
de bloem die hij mag zijn
zijn woorden stralen uit
op blaadjes

verwelkt de bloem,
dan is het zo
en worden woorden
zaadjes

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Over de avond waarop mijn zoon zijn angst voor honden overwon

De wereld brandt vol neonlichten.
Tussen de voetbaltrofeeën gonst het blij van jarig zijn. Het kaatst van ruit tot ruit tot ruit. De stemmen worden uitgelaten. Buiten donkert het en kinderen rennen over het voetbalveld. Een hond koerst met hen mee. Zwiepend met zijn staart verwacht hij een groot feest.
En op de hoogste barkruk zit een jongen, tussen voetbaltrofeeën, ruiten en lichten. Als de hond blaft, krimpt hij ineen.

Aan de rand van het voetbalveld staat een jongen.
Aangetrokken door wat hem zo angstig maakte, kroop hij van zijn kruk.
Hij kijkt naar de hond en stapt. Stap voor stap. De hond rent. Dingen verlopen sneller dan verwacht.
Zijn bevende hand raakt de hondenrug.
De hond haalt een bal en brengt hem naar de jongen. Die overwint zijn aarzeling en gooit.

Binnen is het feest.
Kinderen eten chips en luisteren niet meer naar grote mensen die zeggen dat ze naar huis  gaan. Na nog één glas. En nog één.

De wereld brandt van sterren vol en de jongen speelt met de hond.

 

 

 

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Wasselonne, Hostellerie de l’étoile

in de leegte van de kamer
staan schoenen op de grond
ik hoor alleen jou ademen
het krassen van mijn pen
ruik het is pas gestofzuigd
de lakens vers gelegd
we gingen al ontbijten
de dag is ingezet
straks zullen we gaan wandelen
drinken we moezelwijn
de dag zal zelfs nog schoner
dan de badlakens zijn

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

hopt hij wat rond in parken
fladdert
van zonder zorgen zijn
pikt op wat hij kan krijgen
en leeft zo
met een mussenbrein
verslaafd
aan zaadverkopers
bespeelt hij haar het hof
het bos
de boom in
daken op
werkt hij zich weer in nesten vol
lichtvaardig
zonder hechtenis
omdat hij onbelemmerd
dus bijna als een vogel is

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Lenham

 

Wakker worden in dit bed voelt als ontwaken bij mijn grootouders.
Geen lawaai, geen problemen. Slechts een zacht geschuifel, als van mijn oma die al op was. Het maakt een mooi geluid als iemand zijn best doet om niet te wekken.
En ik die bleef liggen zolang mijn blaas het toeliet.
‘Ben je al wakker?’ vroeg ze als ze me zag. Blij me te zien, maar teleurgesteld omdat ze blijkbaar niet stil genoeg geweest was.
De zon door de kleine ruiten of regen die grote plassen vormde in de tuin. Mij maakte het niet uit, altijd voelde ik die opluchting van niet naar school moeten. Geen onverwachte toets, geen 3 op 10 op mijn kop, niet de paniek die me elke dag moest helpen om de rest te kunnen volgen.
Mijn oma gaf de voorkeur aan brood dat niet te vers was, zodat ze het goed kon snijden met haar grote mes. Altijd nadat ze er een kruis op had gekrast.
Daaraan denk ik als ik wakker word in dit hotel in Lenham.

(Vorige week verbleven we in Lenham, een dorpje in Engeland.)

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Trotse oma

Door mijn oude gedichten struinend, kwam ik dit korte stukje over mijn mama tegen.
Het raakt me als ik het herlees.

ik zag je toen
je met mijn zoon danste
trotse oma
zonder haar

je zei:
dit kon ik nooit
met jou

en ik huil
want ik ook
nooit met jou

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Louis de Funès

Dit is geen lied van Louis de Funès.
Maar als ik ernaar luister vind ik wel dat mijn Engels doet denken aan dat van de grote de Funès.
Nu, ik mag dan wel geen greintje acteertalent hebben, maar mijn Engels is dan toch dat van een beroemd acteur.

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS