Zon

‘Het enige dat ik hiermee wil is mooie dingen maken,’ zei ze.
Ik keek naar haar werk, een schilderij in aquarel. Wie zijn doel eenvoudig houdt zou wel eens zomaar kunnen slagen. Haar woorden, haar glimlach, haar werk – ze vormden een pijl die naar de goede richting wees. Ik voelde me het mensje dat naar de zon keek.

Net daarvoor had ik een poging gedaan om uit te leggen wat ik met mijn beeldend werk wou doen. Ik had het gehad over herkenbaarheid, over spanning, communicatie en harmonie. Te veel woorden voor dat beroerde Engels van me. Ik had me een mensje gevoeld, zo eentje dat graag babbelt.

Ik was alleen teruggegaan. De blok papier lag op mijn schoot, ik maakte het blad nat en mengde citroengeel met Pruisisch blauw. Het groen speelde met het water. Het papier slokte het water op en plots stond daar een boom. Ik schilderde er weer water bij waarin de boom zich spiegelde. Een landschapje – en ineens scheen de zon en alles werd mooier.

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Slaap

Ik lig in bed. Het is donker maar niet donker genoeg. De airco maakt meer kabaal dan een snurkende zeebonk. Mijn rug wil rusten en mijn voeten willen rennen. Ik zou kunnen opstaan, naar toilet gaan, water drinken en wat lezen. Maar dat deed ik al en het hielp niet. Aan iets leuks denken. Waar zou ik nu graag willen zijn? Een hangmat? Een wolk? In een konijnenpijp vol dons waar ik wel in pas? Ik draai me om, en nog eens.

Het brengt me naar mijn vroegere kot. Daar zou ik nog eens willen slapen. Mijn bed was een matras op een mezzanine, hoog en ver weg van de boze wereld. Bij gebrek aan koptelefoon legde ik de kleine cassetterecorder op mijn hoofdkussen en zette het volume zó dat ik de muziek net kon horen. Als ik, net als nu, niet kon slapen luisterde ik naar My Dying Bride. Het werkte altijd. Door de muziek of door het ruisen van de cassette?

Vannacht ben ik twintig, ik lig op de mezzanine. Als ik mijn voet omhoog steek raken mijn tenen het plafond. Maar ik steek mijn voeten niet omhoog, ze liggen zwaar op de matras. Ik hoor nog net de klik die het einde van de A-kant aangeeft. En ik slaap.

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Sokken uit Singapore

Nog niet zo lang geleden waren het zes maanden, nu zijn het nog zes weken. Soms denk ik daaraan.
Er zijn enkele spullen die ik nog zou willen kopen om mee te nemen naar België: kommetjes, borden en lepels van plastiek. Zoals die waarmee we eten in het hawker centre. Zo zijn er ook mensen die ik graag zou meenemen. Netjes opgevouwen: in tien en dan nog eens in tien. Of opgerold, als een paar sokken. Of anders gewoon een stukje, een pluk haar of een vingerafdruk.

Eén van die mensen is een uncle. Mensen die in een hawker centre werken zijn uncles of aunties. Hij ziet er niet uit als de nonkels die ik ken, eerder als een jongetje met rimpels.
Als hij ons ziet brengt hij een fles Tiger bier en twee cola’s. Bestellen hoeft niet, twijfelen dus ook niet, betalen wel. Hij heeft enkele tanden, het zijn blije tanden. En dat is beduidend beter dan een mond vol venijn. Bij het openen van de fles zegt hij elke keer “O!pen”, als een toverspreuk die de melancholie uit zijn ogen verjaagt en er de zon in laat schijnen. Daarna wrijft hij over het haar van de kinderen, omdat hij weet dat ze dat niet verdragen. Je zou denken dat de jongens dat vreselijk vinden, maar zo is het niet. Keer op keer maken ze een grommend geluid, om hem plezier te doen. Zodra hij zich omdraait zie ik de lach die daar achter zit.

Omdat hij geen Engels spreekt, kunnen we niet praten. Omdat ik geen Chinees spreek, kan ik niet om een vingerafdruk vragen, of om een plukje haar. Soms is het goed om alleen het woord O!pen te delen, het is de toverspreuk die melancholie wegjaagt en weer blij maakt. Dat woord neem ik mee. Opgerold als een paar sokken dat ik draag op koude dagen.

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Wortels

toen stemmen
rondom me
ontploften
ik ruiken en horen
niet langer kon zien
kroop ik met
mijn hoofd
in de stam
van een droom
die me met wortels
omarmde

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Is afstandsonderwijs iets voor jou?

Levenslang leren, het lijkt zo’n beetje de norm te worden. Een vorm van onderwijs die daar heel handig op inspeelt is het afstandsonderwijs.
Nadat ik zelf enkele van deze cursussen rond schrijven en webdesign doorlopen had, begon ik bij NHA en CVA met het begeleiden en ontwikkelen van cursussen. Ik ontwikkelde cursussen die te maken hebben met schrijven en illustreren en begeleid deze ook. Het is fijn om de ontwikkeling van mensen te volgen. Het is ook fijn dat deze cursussen voor bijna iedereen haalbaar zijn, en dat het publiek dan ook zeer divers is.
Zelf zie ik voor- en nadelen.

Het grootste voordeel is de flexibiliteit. Er is een ruim aanbod aan kwaliteitsvolle cursussen die je gewoon thuis kan volgen. Dus, ook als je gezondheid het af en toe laat afweten. Ook als je kleine kinderen hebt, of als je job veel van je vraagt.
De prijs van een cursus in het afstandsonderwijs varieert, maar voor wie zich op zo’n cursus kan toeleggen is de prijs-kwaliteit eigenlijk wel goed. Cursussen zijn steeds ontwikkeld door deskundigen en de inhoud wordt door een heel team gecontroleerd. Bovendien is de begeleiding die je krijgt zeker een steun.

Maar er zijn natuurlijk ook enkele nadelen aan verbonden. Wie van zichzelf weet dat hij alleen onder druk presteert begint er best niet aan. je moet namelijk de discipline opbrengen om een zelf bepaalde regelmaat vol te houden.
Je komt veel minder in contact met anderen dan in een cursus op verplaatsing, en vragen stellen verloopt minder spontaan.

Voor wie van zichzelf weet dat hij de nodige discipline heeft, zou ik een cursus in het afstandsonderwijs wel aanraden. Het kan ook een aanzet zijn. Twijfel je bijvoorbeeld of een opleiding illustratie je wel zal liggen, dan kan je eerst een thuiscursus volgen om het domein af te tasten. Of het kan een toevoeging zijn. Volgde je al heel wat schrijfcursussen maar wil je specialiseren in schrijven voor kinderen, dan kan je er een cursus kinderverhalen in het thuisonderwijs bij doen.
Afstandsonderwijs is dus misschien niet dé leervorm van de toekomst, maar het is één van de vele boeiende manieren om bij te leren.

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS