‘Het enige dat ik hiermee wil is mooie dingen maken,’ zei ze.
Ik keek naar haar werk, een schilderij in aquarel. Wie zijn doel eenvoudig houdt zou wel eens zomaar kunnen slagen. Haar woorden, haar glimlach, haar werk – ze vormden een pijl die naar de goede richting wees. Ik voelde me het mensje dat naar de zon keek.
Net daarvoor had ik een poging gedaan om uit te leggen wat ik met mijn beeldend werk wou doen. Ik had het gehad over herkenbaarheid, over spanning, communicatie en harmonie. Te veel woorden voor dat beroerde Engels van me. Ik had me een mensje gevoeld, zo eentje dat graag babbelt.
Ik was alleen teruggegaan. De blok papier lag op mijn schoot, ik maakte het blad nat en mengde citroengeel met Pruisisch blauw. Het groen speelde met het water. Het papier slokte het water op en plots stond daar een boom. Ik schilderde er weer water bij waarin de boom zich spiegelde. Een landschapje – en ineens scheen de zon en alles werd mooier.