(even) leven

Ooit werd ik geboren. Ik was zo klein dat niemand het merkte, de wereld draaide verder. Onder me verdwenen lichamen, boven me vlogen vogels en vliegtuigen.

Omdat ik niemand had om mee te spelen, maakte ik vrienden. Omdat ik niet wist hoe moeilijk dat kan zijn, was het makkelijk. Ik leerde elke dag bij: Hoe je een bootje vouwt, hoe je je gedraagt als je je huiswerk niet gemaakt hebt, hoe je je gedraagt als je hart gebroken wordt en hoe je zelf een hart kan breken. Want eerlijk is eerlijk. En eerlijk zijn is belangrijk, dat had ik al heel vroeg geleerd.

Wat ik leuk vond, ging voorbij, ik werd steeds iemand anders. Ik hield me vast aan de beelden in mijn hoofd. En ooit ga ik dood. Niemand zal het merken, de wereld zal blijven draaien en boven me zal er een kind geboren worden.

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Die dag

 

Op een dag
als armen en benen geen hoofd meer hebben
en zo slaan, lopen, beminnen
En er geen verhaal meer is
maar alleen nog losse zinnen
Alleen wij nog zonder jij
en geen kinderen met een lach
Laat mijn lichaam dan verdwijnen
even voor, of op die dag

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Rotdag

Uit bed gestapt voel je de wolken
die tranen al bij het ontbijt
je koffie zout en waterig
rondom je draait de wereld
en buitelt zot van vrolijkheid
En in de trein bewegen monden
te dicht tegen je oren
maar jij hoort niets
alleen je monsters
het andere gaat verloren

Na zo’n dag van missen
van overlopen en verkeerd verstaan
komt de nacht en is die dag
gewoon voorgoed gedaan
De nacht brengt dan weer zonnig zijn
waarin geen monsters leven
Die rotdag wordt in eerlijkheid
aan iemand anders
doorgegeven

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS