Mijn vorig blogbericht deed al zo’n beetje vermoeden dat dit bericht er zat aan te komen. Het duurde twee maanden om tot dit filmpje van zes minuten te komen. Ik werkte er niet fulltime aan, maar wel dagelijks.

Twee maanden aan iets werken is niet lang, aan een boek werk ik meestal langer. Maar het bijzondere aan twee maanden werken aan een animatieproject is dat je pas heel op het einde zicht krijgt op wat je eigenlijk aan het doen bent.

Zoals mijn vorig blogbericht ook al deed vermoeden: Dit project is verre van perfect. Maar het heeft me wel doen groeien. Vooral wat het geluid betreft heb ik mijn grenzen kunnen verleggen.
En dat mijn mooie zoon erin te zien is, is misschien nog het beste.

Share and Enjoy

Zijn we soms vuil en eenzaam
te dralend om op weg te zijn
zoeken we lakens om te nesten
meer dan onkreukbaarheid in lucht
Veins je een valk om voor te schuilen
maar ben je het zelf waar je voor vlucht
Soms worden droge takken armen
zodat je er wat blijven wil
Zijn we in wezen wel graag zwaluw
maar wensen we ook een duiventil

Share and Enjoy

Ik hou van korte projecten, dingen die al klaar zijn nog voor ze kunnen mislukken.
En dan komt toch dat moment waarop je jezelf doorhebt.
Dan denk je: Nu maak ik eens iets van lange adem.
En als ik val, dan sta ik gewoon weer op.

Nu ben ik al een tijdje bezig aan een animatiefilm. Filmpje eigenlijk, nog altijd. Waarin ik probeer om mijn grenzen te verleggen. Er is ruimte om te vallen, en om ook weer op te staan.
Dus, ik val. Regelmatig. En dan sta ik weer op. Maar dan val ik opnieuw.
Daar had ik geen rekening mee gehouden.

Maar ik zet door. Al geef ik toe mijn ambities toch wat bij te stellen.
Het wordt een middelgroot project. Eens ik weer opgestaan zal zijn, dan rond ik toch zo snel mogelijk af. Voor ik opnieuw val.
Dan ben ik toch al weer een centimetertje gegroeid. En bij een volgend project weer één. Ik hoef tenslotte geen twee meter lang te worden.

Share and Enjoy

Ik schrijf weinig de laatste tijd en ook tekenen doe ik met mondjesmaat.
Maar ik redigeer de eerste roman van mijn zoon.
En verder ben ik een gewone moeder: Wat mijn kinderen maken vind ik bijzonder.

Het voelt als zijn gedachten lezen, dingen die ik hem leerde. Dingen die hij ergens anders leerde. En dan de vele dingen die ik van hem leer.
Het is als die ene keer dat we samen in een kajak zaten. Hij was nog klein, kleiner dan ik. Maar toen de stroming te fel werd en ik panikeerde, nam hij de leiding.

Tijdens het nalezen verbeter ik wel.
“Zeg je me wat beter kan?” vraagt hij. En ik zeg dat hij daar tijd voor heeft, dat hij vooral zal verbeteren door te blijven schrijven. Ondertussen ben ik al onder de indruk van wat hij schreef. Maar ik ben dan ook een gewone moeder.

Share and Enjoy