De laatste dagen lijk ik voortdurend vast te lopen.
Ik doe wat ik moet doen, maar ik doe het niet goed. Vreemd genoeg lijkt dat niet veel gevolgen te hebben.
Het geeft me weinig voldoening.

Ik snak naar tijd om me vast te bijten in een groot project.
Een week of zo, stoppen met het verzamelen van kwartiertjes en me gewoon op één ding focussen.
Waarom lijkt dat zo moeilijk?

Misschien omdat er altijd wel wat tussen zal komen.
Eten maken, in de tuin werken, vrienden bezoeken, en mijn kinderen.
Dingen die ik echt graag doe, maar die ik soms even zou willen lossen.
Waarom lijkt dat zo moeilijk?

Share and Enjoy

Ik had het plan opgevat om een animatiefilm van lange adem te maken. Iets met een verhaal en maanden werk. Dat plan is er nog steeds, maar daar glipte toch een ander klein plannetje voor.

Een hoop kleine dingen inspireerden me tot het schrijven van een nieuw liedje, en naar mijn gevoel hoorde daar ook, en dan liefst zo snel mogelijk, een filmpje bij. En dus schraapte ik wat kwartiertjes en half uurtjes hier en ginder bij elkaar om tot dit micro-projectje te komen.

Share and Enjoy

Nog even een tipje van de sluier over een project waar ik warm voor loop.
We zijn met zeven. Gedreven en enthousiast.
Voor velen is het een eerste prentenboek… maar spannend is het voor ons allemaal.

We zijn met zeven, en samen maken we een prentenboek.
Er is dat beetje druk, dat je altijd voelt als je iets heel graag wil maken.
Maar we hebben veertien schouders, dus het dragen weegt niet zwaar.

Het wordt een boek, precies zoals we het willen maken. Een mooi project, in eigen beheer. Het wordt geboren, zoveel is zeker. En zoals dat hoort te gaan bij een geboorte, zal het komen wanneer het daar klaar voor is.

Misschien droom jij ook over een boek, precies dàt boek dat zich in je buik aan het ontwikkelen is. Niet perfect, maar je ziet het graag zoals het is, en je zou het niet willen veranderen. Misschien dromen jullie daar ook met zeven van, of met twee of drie. Neem dan eens een kijkje bij deze cursus. Misschien is het wel iets voor jou, of jullie.

Share and Enjoy

Al enkele dagen zit ik met het ongemakkelijke gevoel het te druk te hebben.
Terwijl ik het op dit moment helemaal niet druk heb. Maar volgende week zal druk zijn.
Herken je dat? Die schaduw. Angst voor wat gaat komen, terwijl er eigenlijk (nog) niets aan de hand is.

Dat is wat mensen zo groots maakt: verbeelding.
We kunnen ons dingen voorstellen die er niet zijn, en zijn zo in staat om ons voor te bereiden om het ergst. Op zich een mooi verdedigingsmechanisme, maar het is jammer dat je het niet gewoon kan afzetten.

Want natuurlijk is het onzin om me nu bedrukt te voelen omdat het volgende week druk wordt. Ik zou juist moeten ontspannen. Ach, wellicht valt het allemaal reuze mee, en dan voel ik na volgende week een dubbele ontlading.

Share and Enjoy

Zie ons hier zwemmen in het water
terwijl we al verdronken zijn
ons hoofd dat liever zweeft in later
ook al is het nu ook fijn
Zie ons hier vliegen door de straten
de vleugels stram, als dunne armen
het hoofd gebogen, benen stijf
Kunnen we dit leven wel omarmen
met de begrenzing van dit lijf
Hinken we in een smalle slinger
gebonden door beperkte tijd
zonder te kijken naar de wegen,
want enkel het einde is zekerheid
Zoals de vacht die we verloren
die je dan door brokaat verving
terwijl een mens zo lang kan drijven
op niet meer dan verwondering

Share and Enjoy

Vandaag volgde ik een bijscholing rond het geven van workshops stopmotion bij een groep kinderen. Het werd me helemaal duidelijk dat ik mijn oldschool methode een beetje moet updaten.

Soms wil ik niet mee met mijn tijd, soms vind ik het niet zo erg. Dan zie ik daar mogelijkheden in.Het deed deugd, die bijscholing. Het is goed om af en toe flink bij te tanken. Ik ging trouwens ook met ideeën voor andere workshops naar huis.

Volgende week wordt een drukke, met vier uitdagende workshops, maar ik zie het weer helemaal zitten. Ik voel me groeien, niet in een vloeiende lijn, maar in kleine schokjes. Soms lijkt het leven op een film die gemonteerd werd uit zes frames per seconde.

Share and Enjoy

Een jaar of vijf geleden zag ik voor het eerst een optreden van Gert Kleinpunk, ik beleefde de hele set met een grote glimlach op het gezicht. Zijn teksten leken onvermengd uit zijn buik te komen en er was een heerlijke dynamiek. Hij speelde toen een voorprogramma, maar op mij maakte dat meer indruk dan de hoofdact.

Ik ben zijn werk blijven volgen, wat Gert doet is eerlijk en authentiek. Het heeft allemaal weinig pretentie, en ook dat vind ik mooi. Maar, naar mijn gevoel, mag het wel nog meer waardering krijgen.

Ik ben heel blij dat ik dit clipje in stopmotion voor hem mocht maken.

Share and Enjoy

Ik ben net als een duiker
maar zwemmen kan ik niet
en ik vaar nu naar de ruimte
in een schip dat niemand ziet
ik tem leeuwen en kamelen
die niet werden geboren
en ik speel mijn symfonieën
die nooit iemand kan horen
Ik beleef een fijne wereld
geboren in mijn hoofd
want in de echte wereld
wordt een wereld beloofd
die ook niet echt bestaat
dus ik teken kronkelwegen
en ik schrijf een nieuwe straat

Share and Enjoy

Ik schreef er onlangs een nieuwsbrief over, over weigerachtigheid tegenover Artificiële Intelligentie, en mijn angst voor nieuwe technologieën. Sindsdien word ik er over aangesproken. Dat was ook de bedoeling, ik wou graag weten hoe anderen er tegenover staan. Toch, telkens als ik erover begin voel ik boosheid in me opkomen.

Ben ik tegen vooruitgang?
Het zou niet kloppen om hier bevestigend op te antwoorden. Ik geef les via zoom, ik rijd met een elektrische fiets en ik tokkel dit berichtje op mijn computer.
Tegelijk zijn er dingen die ik bewust afhoud of die ik inmiddels opnieuw afgezworen heb: de stofzuiger, de oven, de koelkast, de diepvriezer, de weegschaal (hoera!),…

Ik denk dat elk nieuw technologisch inzicht zowel positieve als negatieve mogelijkheden heeft. En ik denk niet dat de mens het in zich heeft om zich tot het positieve te beperken. Misschien is het dan ook geen wonder dat de rotvaart waarmee we tot nieuwe ontwikkelingen komen me afschrikt.

Wellicht maak ik mezelf wat wijs door me te willen afschermen van die erg snelle vernieuwing. Maar als ik er middenin ga staan, vrees ik kopje onder te gaan. En ik heb het gevoel daar niet alleen in te zijn.

Share and Enjoy

Ik weet nog
dat het gras veel langer was
en zomers eindeloos en warm
we speelden de wereld in een tuin
waarin een plank op de trap
een glijbaan was
Ik volgde de banen in een maïsveld
ik volgde je lachen
je benen, je arm
De buurman bewoonde
een verre planeet aan de andere kant
de tuin was de aardbol
en jij was mijn land

Share and Enjoy