Wat je zelf doet, doe je sneller en beter. Althans, dat vond mijn oma, die gelukkig geen kinderen moest opvoeden in tijden van mini-winkelwagentjes en door kinderhanden belegde pizza’s. Zelfs van haar kleinkinderen moest ze het niet hebben. Met grote gebaren joeg ze ons de keuken uit terwijl ze in een mum van tijd het hele huis naar viervierde gebak deed geuren. Helpen mochten we niet, ervan eten dan weer wel.

Maar neen, het is niet zij die me deze overtuiging bijbracht. Het gebeurde al schrijvend, al tekenend. Al wachtend op antwoorden, op gemaakte beloftes. Soms kwam er een antwoord, soms werden beloftes ingewilligd. Soms niet. Let wel, het liefst van al werk ik wel samen met anderen. Dat is stimulerend en het kan je vleugels geven. Als het werkt, brengt het je niet tot in de wolken, maar tot bij de sterren.
Toch, op een bepaald moment kreeg ik het gevoel dat de ontwikkeling van mijn werk te veel van de goodwill van anderen afhing. Terwijl ik, als kunstenaar, juist steeds beter wist waar ik naartoe wou. Daarom nam ik bepaalde projecten zelf in handen. Wat me ook toeliet om meer te genieten van goede samenwerkingen.

Daarover gaat deze cursus: http://www.vormingplus-brugge.be/maak-je-eigen-kinderboek

Share and Enjoy

Klein verhaaltje dat in me opkwam toen ik de passer van mijn zoon zag:

’s Nachts stak hij zijn zus met een passerpunt. ’s Morgens poetste hij zijn tanden drie minuten met een zandloper.
‘Wees een goede leerling,’ zei zijn moeder als hij naar school vertrok. Altijd zei ze dat, en altijd veegde ze even over zijn mondhoeken die nooit vuil waren.

En hij was de beste leerling die hij kon zijn. Stak zijn vinger op bij elke vraag, raapte de gom op van zijn klasgenoot en waste het bord met nat. Daarna klopte hij de borstels uit, ook als die nooit echt vuil waren.
‘Jij bent maar een schrikkepiet,’ riep Gust hem over zijn schouder toe. Gust die weer straf schreef, zoals elke dag, en dat was zijn eigen dikke schuld.
En toen zei Lisa het ook, dat hij een schrikkepiet was.
Naar Lisa luisterde hij wel, omdat hij haar graag mocht. Dus moest hij het bewijzen, dat ze zich vreselijk vergiste als ze niet inzag hoe perfect hij wel was.
Daarom prikte hij Lisa. Met zijn passerpunt, in haar knie, door haar broekkous heen.
‘Wel heb je ooit!’ schreeuwde juf Els, die net op dat moment toekeek.
Ze schreef een nota in zijn agenda en pakte zijn passer af.

Zijn moeder had gehuild en zijn zus zeer goed geslapen, die nacht.
’s Morgens liet hij het zand uit de zandloper lopen. En dat was nog maar een begin.

Share and Enjoy

Enkele dagen geleden hoorde ik een Kimya Dawson cover door Amanda Palmer. Zeer geïntrigeerd ging ik op zoek naar meer muziek van deze Kimya Dawson. Ik ontdekte een singer songwriter die zeer eenvoudige liedjes brengt, op basis van drie of vier akkoorden en een repetitieve melodie – en dan een tekst waar je volledig van achterover valt.

Hier een poging om één van haar liedjes te coveren. Met hier en daar een foutje, maar oefenen tot iets foutloos is, daar zie ik de lol nooit van in.

In dit liedje vertelt Dawson op een treffende manier over haar zwangerschap. Maar omdat ik zelf niet zwanger ben, is het niet dat wat me het meest trof.
Wel dit stukje:

then I think back to that 12 year old poet
how she didn’t know it was what she would be
all she could do was hide under her bed
scared to death that somebody might read her diary

Het deed me weer denken aan toen ik twaalf was en begon met schilderen. En het bracht me heel dicht bij mijn eigen dagboeken. Ik ben een schrijfster van dagboeken. Al sinds mijn kindertijd vertrouw ik dagelijks mijn gedachten toe aan schriftjes. Ondertussen heb ik er een kast van vol. Schrijfsels die ik nooit herlees. Soms zou ik die oudste schriftjes wel eens willen herlezen, maar ik gooide ze weg. Doodsbang inderdaad, dat iemand ze ooit zou lezen.

Vanmorgen schreef ik dit gedicht, geïnspireerd op het Dawson liedje:

Als ik weer twaalf ben
ben ik schilder
van werkjes in plakkaatverf
op stevig wit papier.

Ik hou me eraan vast
weet niet goed waar ik heen moet
maar telkens als ik schilder
ben ik alleen maar hier.

Het helpt me van de tram af
van elke dag naar school gaan
van zijn zoals de anderen
van zoeken naar mijn weg

Maar als je op een tram zit
valt er niet veel te zoeken
Dan volg je of dan slaap je in
vraagt niet om veel uitleg.

Het stevig wit papier
werd canvas of piano
werd zoeken en verzamelen
gedichten, liedjes schrijven.

Maar wist ik vroeger veel
dat sommige dingen blijven
dat ik diep in mezelf
voor altijd twaalf zou blijven.

En misschien inspireert dit stukje jou ook, om iets te schrijven, te tekenen of te spelen. Ik hoop het, inspiratie is iets om door te geven.

Share and Enjoy

Voor de beeldende ateliers op zaterdag in Oud –Heverlee kreeg ik het verzoek van één van de kinderen om met sjablonen te werken. Omdat ik daar weinig ervaring mee heb sloeg ik aan het experimenteren. Wat ben ik ineens blij met dat verzoek!
Er zijn nog enkele plaatsen vrij voor kinderen tussen 6 en 12 jaar: http://www.oud-heverlee.be/Index.aspx?SGREF=3100&CREF=24058

Share and Enjoy

De brom van Tom Waits is eruit.
En mijn pianospel is ook nog erg voorzichtig.
Dat maakt van dit grote lied een klein liedje.
Maar kleine liedjes passen wel beter in een handtas (dat is iets dat elke vrouw wel weet).

Share and Enjoy

Soms maakt het me bang
om gewoon ergens te zijn
Soms neem ik mijn angst
en vermeng het met wijn

Soms denk ik: Ga weg!
Spoel weg met de regen
Maar als het vertrekt,
kom ik het elders weer tegen.

Soms denk ik mijn angsten
heel klein en heel lief,
praat erover met vrienden
schrijf het op in een brief

Soms roep ik er naar:
Kom maar hier! en ik wenk
Dan doet het me niets
Ik ben sterker dan angst

Meer dan ik meestal denk

Share and Enjoy

Een tijdje geleden maakte ik regelmatig animatiefilmpjes – maar dat is dan ook al een tijdje geleden.
Het probleem met dat soort filmpjes is dat ze volkomen zinloos zijn.
Daarom moeten ze zich al echt bij me opdringen, me misleiden en mijn tijd stelen.

Vandaag overkwam het me nog eens. Ik probeerde een liedje van Tom Waits op piano te spelen en er kwamen beelden op mijn netvlies. 30 minuten, dacht ik, meer heb ik niet nodig om dit te schilderen en er een filmpje van te monteren. Dat klopte. En toen kwam er dat gedicht.

Animatiefilmpjes zijn sluw, ze slagen er in om tijd te stelen. Maar ik draag niet meer zoveel tijd op zak, de schade blijft beperkt.
Dit filmpje stal ongeveer 50 minuten, meer viel er bij deze arme luis niet te rapen. (Later, als ik rijk ben, laat ik me pluimen als een kip – maar dat is dan weer het volgende verhaal.)

Share and Enjoy

Mensen op straat blijven me inspireren. Deze vrouw zag ik op straat (de rest is verzonnen).

Iets in haar was gaan roepen. Eerste zeurend, daarna met een onmiskenbare dreiging. Het had haar naar buiten gejaagd. Hoe lang het al geleden was dat ze nog buitenlucht gevoeld had? Niet zo lang. Gisteren nog was ze naar de bakker geweest, een mens moet eten.
Twijfelend stapte ze de straat uit. Hoe lang dat geleden was? 26 jaar. Altijd was er die angst. Van mensen had ze nooit gehouden. Van hem wel. Oprecht. Toen hij haar verliet was al de liefde dit ze voor hem had gevoeld veranderd in haat. Het had haar lichaam gevuld en was gaan uitstralen over haar hele huis, daarna over de straat. Daarom wou ze die niet meer uit.
En toen was er die stem, die haar vertelde dat het onzin was. 26 jaar lang had ze zich haar leven verbeeld. Ze zou muren moeten breken en daar uit stappen.

Langzaam liep ze de Steenstraat in. Mensen die ze tegenkwam, staken de straat over. Dat stelde haar gerust. Haar schoenen knelden, het was lang geleden dat ze haar teennagels nog knipte. Die aan haar handen waren ook lang, plots viel het haar op.
Een kind wees naar haar, hij riep er iets bij, en een vrouw trok aan zijn arm.
Er waren  twee jonge mannen die naar haar floten en dan bulder lachend verder liepen.
Haar benen waren stram geworden. Wat als ik val? dacht ze paniekerig. De wereld rond haar was te groot geworden. Een ijl gevoel in haar hoofd overviel haar. ‘Rustig blijven,’ sprak ze zichzelf toe. Haar stem klonk ver weg. Toen haar voeten wilden rennen, viel ze op de grond.
Van uit het niets verscheen dat meisje daar. Eerst wazig, daarna helder. ‘Gaat het mevrouw?’  Weerstand voelde ze niet. Ze liet zich helpen. Het meisje ondersteunde haar en liep mee tot bij de voordeur.

Dat viel mee, dacht ze. Zo had ze gevreesd gekwetst te zullen worden.

Share and Enjoy

Wat ik op dit moment illustreer?
Een beklijvende verhaal over de bijzondere vriendschap tussen een jongen en de hond Ninja. Veel verklap ik nog niet, maar wel dat het verhaal van Tine Hertmans is.

Share and Enjoy

Ondertussen werk ik al ruim twee jaar voor Artforum, een vzw die Kunsteducatie naar kinderen en jongeren brengt.
Maar eigenlijk is twee jaar peanuts, want Artforum bestaat dit jaar al twintig jaar!
Al zo lang zijn zij op een zeer actieve manier bezig met het zoeken naar passende antwoorden op creatieve vragen van scholen, culturele centra, jeugdwerking,…
Ik ben trots dat ik er een deeltje van mag zijn en dat ik met hen samen mag inspireren en mag prikkelen tot het spelen met woord en beeld.

Zelf geef ik voor Artforum vooral workshops voor kleuters. Samen maken we poëzie, waar we dan weer beelden bij zoeken. Of we vertrekken van beelden, om er verhalen van te maken. Of we bedenken een workshop op maat, voor kleine kinderen of voor grote! Want ik wil niet alleen inspireren, ik wil ook graag geïnspireerd worden.

Naar aanleiding van hun 20-jarig bestaan, hebben ze een nieuwe website, waar ook ik een plekje op kreeg: http://www.artforum.be/nl/kunstenaar/lambert

Share and Enjoy