November zou een bed moeten zijn, een bed voor twee, ook als je alleen bent. Het gaat hem eerder om de grootte. Met zware dekens en luchtige dekbedden. En zo zacht als konijnenvacht.
November zou een zaklamp moeten zijn. Die je meestal uit laat, ze is er alleen voor als je bang bent.
November zou noten moeten zijn, eikels en kastanjes, maar ook cuberdons. Omdat dons lekker warm is.

Dan was er geen lopen in november, geen bus te halen, geen afspraak of vergadering.
Niemand kon er verkouden worden, en werd je dat wel, dan bleef je in bed (en werd je dat niet, dan ook).
Dan zou ik van november houden. Ik zou me er al op verheugen als de zomer heesheid brengt, als het feest gewoonte wordt.
Dan zou december als november zijn, met een zacht ontwaken in januari.

Share and Enjoy

Mijn nieuwe plekje is zo goed als ingericht, het voelt goed, een beetje warm. Als het nest van een andere vogel, maar waarvan me verzekerd werd dat ik er welkom ben. Waar ik me ook welkom voel.
Mijn oude plekje is zo goed als leeg. Ik heb afscheid genomen, bijna.
Het was een goede plek, ik ben blij dat ik er was. Ik weet zeker dat ik er nog terugkom, zo ging dat altijd al in mijn leven. En alles wat ooit ging gaat gewoon verder.

Nog nooit tekende ik zo weinig als de laatste weken. Ik schreef ook weinig, en de piano bleef onaangeroerd. Het was ook niet praktisch, mijn materiaal lag her en der. En mijn hoofd stond er niet naar. Nog altijd staat mijn hoofd er niet naar, maar ik voel het weer tintelen.
Toen ik twaalf jaar was, beloofde ik aan mezelf dat ik vanaf toen elke dag zou tekenen. Ik denk dat ik me daar aan hield, zelfs op de geboortedag van mijn kinderen. Tot enkele weken geleden.

Het kan goed doen om los te laten. Wat ik al bijna mijn hele leven krampachtig vasthield, uit schrik om mezelf te verliezen, liet ik plots los. Kort, want ik kijk ernaar uit om alles weer op een rij te hebben. Mijn materiaal weer bij elkaar, een tafel die me elke dag uitnodigt om aan haar te tekenen. Dan begin ik met het scheppen van een nieuwe wereld, zo neem ik me voor . En ik kijk ernaar uit, want ik heb dat nodig.

Share and Enjoy

Roodkapje woonde in een huisje aan de rand van het bos. Liefst van alles ging hij naar zijn opa.
Op een dag ging hij er weer naartoe, om koekjes te halen. Thuis mocht hij er nooit meer dan drie, maar bij opa mocht hij het hele pak als hij daar trek in had. 

Op zijn weg kwam hij een wolf tegen. ‘Roodkapje, waar ga jij heen?’ vroeg die.
Roodkapje deed net of hij de wolf niet zag. Wolven zijn niet te vertrouwen, zo wist hij. En dus keek hij gewoon de andere kant op.
Het was warm in het huis van opa. Op tafel stond een blikken doos met een koekjesmengeling. Roodkapje at alleen de koekjes met chocola.

Toen ging de bel, de wolf stond voor de deur.
Opa gaf hem een koekje, eentje zonder chocola. Want opa wist dat het voor de wolf ook niet altijd makkelijk was. Zo is het leven nu eenmaal, en daar verandert wolf zijn echt niets aan.

Share and Enjoy

Om een kind te tekenen:
Teken een hoofd met warme wangen
een lach achter een traan gevangen
een mond die zegt waar het op slaat
en een die met de poppen praat
Teken ook te snelle handjes
een mond met drie missende tandjes
een buik die altijd schreeuwt om koekjes
en ook te snel kortende broekjes
Teken een pleister op een knie
een denkwolkje vol fantasie
een vriendje dat zichzelf verzint
Zo teken je heel snel een kind

Share and Enjoy

Maak je niet ronder
geniet je niet zacht
behoed je voor smelten
je verzwakt je gezag
als je lacht
Mals zijn is zielig
bijstaan is dom
kijk gewoon voor je uit
want kijk je neer, groei je krom
Laat je hoofd ook niet hangen
wees sterker dan dat
en lach alleen bij verdriet
want als je huilt
word je nat

Share and Enjoy

Een wafelijzer kopen behoorde niet tot de plannen, wafels bakken wel.
Ik struinde het internet af op zoek naar manieren om wafels te bakken zonder wafelijzer. Zonder oven ook, want dat hebben we ook niet. Vervolgend experimenteerde ik met wafeldeeg in de pan, met inkervingen en afdrukken maken in het deeg. Best lekker maar het leek nergens op, en zeker niet op een wafel.

En dus kocht ik toch een wafelijzer, een kleintje, zo voelde ik me minder schuldig over de aankoop.
Voor het eerst in mijn leven bakte ik wafels voor mijn (volwassen) kinderen. Ze smulden ervan en ineens wist ik hoe het voelt om dat soort van moeder te zijn. Best goed eigenlijk… had ik dat nu eens eerder ontdekt.

Vandaag ging ik aan het experimenteren. Er waren veel aardappelen en ik maakte een beslag met geprakte aardappelen, bloem en ei. Ik brandde enkele keren mijn vingers, want het mengsel kleeft meer dan gewoon wafeldeeg, maar alles kwam goed. Zoals dat altijd gaat. Niet in het echte leven, maar wel bij iets banaals als wafels bakken.

Share and Enjoy

Deze maand verhuis ik. Er valt niet veel te verhuizen, ik huur de bovenverdieping van een vriend en de meubels die ik heb zijn voor een groot deel de zijne.
Ik heb mezelf altijd als een soort minimalist gezien: Ik ben niet het soort moeder dat ooit tekeningen van haar kinderen bijhield (even wel natuurlijk, en ze maakten me ook blij). Ook mijn eigen tekeningen hou ik weinig bij. Er zijn enkele schetsboeken, enkele mappen, maar verder heb ik er geen enkele moeite mee om weg te geven of gewoon bij het oud papier te zetten. Ook heb ik niet de neiging om dingen bij te houden waarvan ik denk: Misschien kunnen ze ooit nog dienen. Veel kleren heb ik wel, maar dat komt vooral omdat ik geen wasmachine heb en het is erg handig om niet al te vaak naar de wasserette te moeten.

En toch, bij het inpakken verbaas ik me er toch over hoeveel ik heb. Vooral materiaal voor mijn workshops eigenlijk, en tekenmateriaal. En dingen voor opnames en muziek. En alles wat iedereen heeft: borden, glazen, bestek,… (zij het wel niet meer dan nodig).
Verhuizen is altijd veel gedoe, zelf je koffers pakken voor of na een reis neemt al veel tijd in beslag. Maar het doet  me wel deugd om opnieuw bewuste keuzes te maken. Om me telkens de vraag te stellen of ik dit of dat echt wel nodig heb.
Het is ook prettig om dingen weg te geven, zeker als ze – hoewel voor mij niet meer zinvol – eigenlijk wel leuk zijn.

Binnenkort woon ik in een tiny house van 2,5 meter op zes (en 3,75 hoog, er is een tussenverdieping voor het bed). Geen ruimte voor veel spullen, maar wat kijk ik er al naar uit om mijn eigen plekje te hebben!

Enkele van de schilderijen die gratis weg mogen. Stuur me gerust een berichtje bij interesse

Share and Enjoy

Het was zo leuk! Ik genoot van de glunderende gezichtjes en liep zelfs warm voor een sporadisch traantje. Helemaal energiek voelde ik me, en die keer dat mijn gedachten even afdwaalden tijdens de activiteit dacht ik aan alles wat ik vanavond nog zou doen.

Ik wuifde nog naar de laatste kleuter die mijn lokaal verliet en stortte me toen op het opruimen. Een groep kleuters, dat geeft je wat op te ruimen.
En plots voelde ik mijn voeten, die al de hele dag aan het lopen waren. En mijn rug, die ik iets te vaak op compleet onorthopedische wijze gebogen had.
Toen ik wat later op de bus zat, voelde ik mijn ogen dichtvallen. Maar niets dat niet opgelost kon worden met een stevige kop koffie.
En toch, na de kop koffie na mijn avondmaal, slaag ik er met moeite in om uit mijn stoel te geraken. Ik snak naar een glas wijn in een heet bad, naar op de bank liggen bij een malse soap of gewoon naar rechtstreeks mijn bed inrollen.

Ik geef er niet aan toe, ik verplicht me tot enkele correcties voor de cursussen die ik in het afstandsonderwijs begeleid, ik dwing me tot het schrijven van een stukje (echte schrijvers schrijven elke dag) en straks speel ik even piano, gewoon om me wijs te maken dat ik toch een beetje geoefend heb. Maar daarna zal ik een glas wijn drinken, en daarna rol ik mijn bed in. Morgen weer een dag met kleuterkampjes, met glunderende gezichtjes en warme handjes, een dag om naar uit te kijken.

Share and Enjoy

Het was een goed jaar voor noten en kastanjes. In de tuin staat een tamme kastanje en een notelaar, we konden veel rapen. In de tuin staat ook een eik. En tijdens het rapen hoorden we onszelf zeggen: ‘Konden we met die eikels ook maar iets doen.’
Hoe we erop kwamen, weet ik niet meer, maar het zal wel iets banaals als Google geweest zijn.Plots kwamen we er achter dat eikels wel degelijk eetbaar zijn. Maar je moet eerst de tannine eruit wassen.

Het leek een hels karwei, iets dat je alleen maar doet als er echt niets anders meer te eten is. Maar we vatten het op als een experiment en probeerden het toch: eikels rapen, drogen, schillen, vermalen en wassen. Dit wassen is wel belangrijk, want de giftige tannine moet er echt uit. Wassen deden we door in koud water onder te dompelen, vier uur te laten staan en dan het water te verversen. Het gaat telkens om een kleine hoeveelheid water, dus voelde het niet als verspilling. Dit herhaalden we acht keer, over twee dagen dus. Het duurt wel even, maar eigenlijk is het geen werk.

En toen was er meel, of tenminste: een natte klomp eikelgruis.
Hier voegden we nog een gelijke hoeveelheid gewoon meel aan toe, een beetje olie, een snuifje zout, een koffielepel suiker, en water (tot het de dikte van pannenkoekendeeg had).
En toen waren er pannenkoeken! Lekker knapperig, met kleine eikelstukjes. Echt heel lekker, en al bij al echt niet zoveel werk, dus voor herhaling vatbaar.

Share and Enjoy