Share and Enjoy

Boek onze
Ongeëvenaarde
En fantastische
Kleuterworkshop en voorstelling

Ontdek
Nu
Snel!

(Klik op de afbeeldingen)
 

Nog meer info vind je hier of stuur me vrijblijvend een mailtje: info@sandrinelambert.be

Share and Enjoy

De hele voormiddag had ik in opdracht teksten voor kinderliedjes geschreven.
Niets zo leuk als schrijven als de zon schijnt (of als het regent of sneeuwt), maar mijn hoofd was zo vol geraakt. Daarom stond ik het mezelf toe om in het begin van de namiddag wat met muziek te prullen. Niks moeilijk, niks maken. Gewoon wat akkoorden oefenen, hiermee wat experimenteren.
Het was een vreemde ontdekking dat er achter elk akkoord een heleboel woorden zitten. Te veel om iets mee te doen. Maar het ritme helpt je om woorden te kiezen.
Zo kwam ik tot een liedje zonder het te schrijven. En dat is nieuw. Ik schrijf best veel liedjesteksten, maar vertrek altijd vanuit woorden, die ik dan aan het dansen probeer te krijgen.

Dus, dit is het liedje dat zichzelf schreef. (Het is niet autobiografisch – waarschijnlijk zijn de woord van iemand anders, iemand die ze uit schaamte verstopte achter akkoorden. Ik voelde me zo vrij om ze te gebruiken.)

Niets zo leuk als nieuwe dingen ontdekken als de zon schrijnt (of als het regent of sneeuwt).

Share and Enjoy

Wees stil

hou je toch in
grijze wolken zijn er
altijd al geweest
maar grijs wordt
pas echt donker
als je het hier
uitsmeert

de barman
kijkt ook grijzig
ook hij wil dat
hier niet
kom met me mee naar buiten
zodat niemand het ziet
ik heb geen tranen nodig
ik heb er zelf genoeg
maar kom
het is mijn schuld dat ik
hoe gaat het met je? vroeg

hier achter de muur
durf ik opnieuw te vragen
het dondert in je binnenkant en
alles komt recht op me af
ik kijk het in de ogen
want hier achter de muur
ben ik niet langer laf

hij blaft
die grote hond
ik aai hem
laat hem met je uit
ik durf ernaar te kijken nu
zelfs zomaar op straat
ik zie het kwispelstaartje weer en jij
die rustig praat

Share and Enjoy

Een dichter is iemand die leeft van water, brood en liefde – of dat is het beeld dat we er ons soms van vormen. Gedichten schrijven is kiezen voor de essentie, dat trekt aan. Wellicht is dat ook de reden waarom zoveel mensen af en toe een gedicht schrijven. Toch, blijven schrijven en blijven groeien als dichter, blijkt een stuk moeilijker.
Een cursus kan een duwtje in de rug vormen. Onszelf blootstellen aan andere dichters, die misschien wel kritisch zullen zijn, verhoogt de drempel dan weer.
Daarom ontwikkelde ik voor het CVA (Centrum Voor Afstandsonderwijs) een thuiscursus Gedichten schrijven: https://www.centrumvoorafstandsonderwijs.be/cursus-gedichten-schrijven/
Ik probeerde om heel praktische tips en oefeningen te combineren met de nodige basis. Door regelmatig een hoofdstuk door te nemen, enkele oefeningen te maken en rekening te houden met de aangeboden tips, groei je op je eigen tempo. En ben je even de draad kwijt? Dan kan je die gemakkelijk weer opnemen.

Heb je vragen rond deze cursus? Neem gerust even contact met me op: info@sandrinelambert.be

Share and Enjoy

Ze was wat later dan gewoonlijk, omdat ze de bus nam. Met een taxi zou ze hier vroeger geweest zijn, maar Zondag probeerde toch om de kosten een beetje te drukken. Bovendien was ze nooit gehaast. Eigenlijk wekte ze de mensen steevast te laat. Behalve dan de buschauffeur.

Toen ze de bruine deur opende zag ze dat de bewoonster al op was.
Nog voor Zondag kon protesteren, zei de bewoonster: ‘Sorry, maar ik had honger, ik kon niet meer blijven liggen. Bovendien ben je te laat. Maar kom binnen, neem zelf een kop koffie en ga maar zitten. Ik heb jou niet nodig om er een dag van te maken.’
Zondag zette koffie en stootte opzettelijk haar kopje om. Ze begon stilaan een hekel te krijgen aan die bewoonster die havermoutpap zat te eten zonder haar een blik waardig te gunnen.
Eerst bleef Zondag nog zitten, maar toen ze per ongeluk haar elleboog in de koffie neerzette, verplaatste ze zich naar het plafond.
Ze zag een eerste zoontje, dan een tweede, een man, een gezin.
Niemand leek op haar te letten, maar toen ze vertrok zei iedereen: ‘Hé, ga je al weg?’
Ineens was er spijt.

Morgen zou Maandag komen, zij zou wel op tijd zijn.
Maandag zou minder mild zijn dan zondag. Zij was de jongste van de zeven zussen, maar de strengste van allemaal.

Share and Enjoy

Soms gaat het om één zin.
Soms is het daarom dat je dat lied honderd keer beluistert.
Bij mij waren het twee zinnen.
Ik beluisterde het lied Jojo van Jacques Brel dan ook al tweehonderd keer.

“J’ai plaiser à te dire que la nuit sera longue à devenir demain”
en
“Nous savons tous les deux que le monde someille par manque d’imprudence”

Natuurlijk, het hele lied is mooi. Hier rouwt Brel om Georges Pasquier: een ontroerende ode aan de vriendschap.
Voor mij is het dan weer een onuitputtelijke bron van inspiratie.
Dit schilderij maakte ik terwijl ik het lied keer op keer hernam (“écouter en boucle” zeggen ze in het Frans, en eigenlijk vind ik dat mooier):
 

klik om groter te zien

En dit maakte ik vlak daarna:

“Nous savons tous les deux que le monde someille par manque d’imprudence”
bracht me tot dit gedicht:

stel

dat ik minder remmen had
alleen maar één voor grote nood
dan
stond ik op het slappe koord
van een tent
vol volk vol
geel en rood

dan
kroop ik in de kroegen om
te zien wat mensen zoal doen
wanneer zij zich
van remmen los
en veel reserve ook
ontdoen

dan stond mijn hart wijd open
kon ik zelfs beter zien
dus schakel ik mijn remmen uit?
of weet je wat
ik hou ze toch
je weet maar nooit dat
ach – wie weet -

misschien

Zo’n mooi lied kan je ook nog eens gewoon zingen. 

Share and Enjoy

Eigen illustratie

twee ijzers
in mijn billen
voeten vliegen van
de grond
eerst hou ik nog
het zadel vast
zo kijk ik naar je
rug van jas
een vorm die aan me trekt
zo hard en dan
durf ik pas
– laat het zadel los
omarm je warme rug
zo fietsen wij tezamen
weer van de school terug

Share and Enjoy

Van die eerste zonnestralen onthoud ik vooral de boeiende tegenstellingen:
De mensenstroom die twijfelt tussen spaghettibandjes en een wollen trui.
Een jong meisje dat vrolijk voorbij huppelt op gele ballerina’s en de moeder, kreunend onder het gewicht van te veel meegebrachte jassen en truien.
Onze kinderen in de tuin, terwijl ik in de kelder zit.

En de vrolijkheid die er is in die donkere kelder!
Want gisteren kocht ik een nieuwe ukelele, een tenor (beetje groter, beetje luider).
Tijd voor een rondje Ukelele anthem:
Jaja, het is soms een beetje vals, maar zo hoort het eigenlijk.

Share and Enjoy

de stoppels
restjes maïs een veld
door ploeg gehaald
kamille een koolwitje
meikever laat
verdwaald
ernaast loopt de betonweg
onder mijn stapgeluid
ik duik en laat me drijven
ik zwem de wereld uit
dan draai ik weer
een blad om
nog verder verder weg
denk niet meer aan beton of grijs
aan bang zijn of aan pech
ik zie alleen die velden
een boom een wolk een wei
daarna kom ik terug

dat is een boek voor mij

Share and Enjoy