Niet veel meer

Niet veel meer dan een droompje, zo omschrijf ik mijn plannen. Gewoon mijn goesting doen. Een beetje maar en me goed bewust van de kleinschaligheid. Maar op een correcte manier. Ik wil in orde zijn met ISBN-nummers, een boekhouding hebben die klopt. Me inspannen voor opmaak en redactie, al zijn mijn mogelijkheden misschien beperkt. Een groot budget is er niet, wel een aantal fijne en bekwame bevriende schrijvers die me helpen. Wij helpen elkaar, inspireren elkaar. ‘En dat is waar het om draait,’ hoor ik mezelf zeggen.

Ik zeg het, als een eerste introductie van deze nieuwe aanpak. Alsof ik me moet verantwoorden omdat ik, met mijn tonnen ambitie, kies voor een klein plan.
Avondrood is een projectje, maar zelf blijf ik best ambitieus. Ik wil nog altijd dromen en plannen, in alle richtingen.

Ik denk aan toen ik nog aan de normaalschool studeerde. De begrippen procesgericht en productgericht komen weer in mij op. Eerder procesgericht dan productgericht, dat was het.
Dat is het! Dat is wat ik wil doen.

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

SNEEUWHATENDE LINTWORM

Je moet al geweldig veel van wit houden om spontaan van een dag als deze te genieten.
Het gras is wit.
Daken zijn wit.
Straten zijn wit.

Soms ben je verplicht om de zaken anders aan te pakken dan voorzien. Het zet aan tot creativiteit. Maar dat is theorie. Zelf heb ik een hekel aan sneeuw, en dat zet op een dag als vandaag toch vooral aan tot knorrigheid.
Ik zou kunnen genieten van de warmte binnen, van de rust die komt wanneer je simpelweg nergens naartoe kan. Ik zou het – als het niet om die stinkende sneeuw ging – zelfs aangrijpen om een dag lang lezend, schrijvend en tekenend door te brengen. Maar de sneeuwhatende lintworm in mijn darmgestel fluistert dat het veel leuker zou zijn om nu een museum te bezoeken, en dat warme chocolademelk, koffie en soep niets anders zijn dan viezige doekjes voor het bloeden.

Na een halve dag ijsberen met het hoofd diep tussen de schouders beslis ik te gaan zitten en het een kans te geven. Ik schrijf de zomer in mijn hoofd, de lintworm strekt zich uit, goed wetend dat het nep is. Maar ook hij heeft weinig keuze, soms ben je verplicht om de zaken anders aan te pakken dan voorzien.

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Tekenen

zijn jongensogen
lokken mij
weer en
weer en
elke keer is
tekenen
de oude minnaar

bij wie ik
keer op keer
(terugkeer)

die ik niet
verliet niets
van me
wil die ik
kan verlaten
zonder liegen
(zonder praten)

tekenen
was dat eerste lief
bij wie ik stuntel en probeer
keer op keer
(op keer op keer)

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS