Wafels

De koffie is al koud,
de wafels zijn nog heet.
Ik bakte ze speciaal voor jou,
omdat zij ze niet meer eet.
Zij is al oud, vergeet vergeet.
Soms zegt ze zelfs en denkt ze ook
dat zij nog van de wafels eet.

De chaise percée, de kamerstoel
dat is haar kameraad.
Waaraan ze nog vertelt vertelt,
waar zij nog wel mee praat.
Soms lijkt het of zij mij niet kent.
Zo blij dat jij er bent.

En ik kijk naar het keukenraam,
het tocht wat in mijn nek.
Een tegel kraakt onder mijn voet,
ik voel dat ik nog blijven moet.

De dokter komt nu vaker,
hij zegt: wat dooft zij uit.
Ik heb het wel begrepen maar
voor mij maakt het niet uit.
Haar heb ik en de katten daar.
Met leven ben ik klaar.

Zeg, speel jij geen piano?
Jammer, dat heeft zij graag.
Genieten gaat nog wel voor haar,
al gaat ook dat nu traag.
Als ik ze zo zie lachen soms,
dan denk ik weer aan ons.

En ik kijk naar het suikerpak,
het is al jaren oud.
Het ruikt naar wafels, wortelsoep,
en toch blijft het wat koud.

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Zaterdagochtend, 24 januari

sneeuw fluit als in een lied
waar jij en wij naar luisteren
– meezingen fluiten zelfs-
(ook wij) al
hou ik van
dit lied
echt niet

we krabben
aan de voorruit
en buren
strooien zout
oh fuck!
denk ik
verdomme toch
dit lied is me
te koud

echt niet
van liedjes houden
is geen misdrijf maar een smaak
gevoel van

natte sokken
koude wangen
stomme jeukmuts
zakdoek niet bij
kop in schouders
vitamines

waarover ik gedichtjes maak
mijn gele ukelele
ik stem ik draai
aan knoppen
verzin een melodietje
verzin een eigen liedje
dus

als je van een lied
niet houdt
is het te wit te nat te koud
kruip dan krassend in je huid
en haal er zelf een liedje uit

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Dagen vol regen

Opnieuw ben ik bezig met enkele projecten tegelijk. Voor mij werkt dat wel, ik ben niet de getormenteerde kunstenaar die dagenlang broedt op dat éne geniale ei. Zelfs dagen vol regen vul ik met verschillende zonnetjes: het herwerken van een roman, een workshop in een kleuterschool, een illustratie,… Juist die afwisseling helpt me om gefocust te blijven.

Vandaag is een thuiswerkdag. Ik bereidde de workshop van zondag in Tongeren voor (http://www.avondroodboeken.be/?p=938), schaafde aan mijn roman Perpetuum mobile en maakte een nieuwe illustratie voor een prentenboek dat nog geen titel heeft en zeker ook nog geen prentenboek is.

Gisteren kwam er trouwens het heuglijke nieuws dat het boek waaraan ik al enkele jaren, samen met Keanne van de Kreeke (http://www.keanne.be/) aan werk geaccepteerd is door de uitgeverij. Keifijn! Hierover schrijf ik binnenkort meer.
En wist je al dat je bij het CVA een uiterst boeiende cursus rond het schrijven van gedichten kan volgen? http://www.centrumvoorafstandsonderwijs.be/cursus-gedichten-schrijven/

Dagen vol regen zijn eigenlijk geen excuus, vul ze gewoon op met zon.

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Schrijf

schrijf en schrijf
je hart op een wit blad
en schrijf en knijp het uit
beschrijf je onrust muizenissen
en zoek je naar dat juiste woord
– begin gewoon met gissen
is je stijl niet vingervast
zijn je zinnen ongepast
maak je fouten met dt
verbeteren kan later nog
je ziel afschrijven
is oké
schrijf omdat het woorden zijn
die pleisters plakken op de pijn
schrijf omdat je wil behagen
schrijf in plaats van grof te vragen
schrijven is beter dan schamen
schaam je niet om stomme fouten
fouten maakt een mens altijd
dus schrijf en schrijf met eerlijkheid
schrijf omdat je het graag doet
en toon gerust je fouten maar
want fouten maken vraagt
om moed

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Wisper cursus in de kijker

Even een streepje publiciteit voor een cursus die op 26 januari zal starten. Het gaat om een reeks die door Wisper wordt georganiseerd. Wisper is een vzw waarvoor ik al tien jaar met veel plezier als freelancer lesgeef. Het is een creatief nest waarin ruimte is voor zowat alle disciplines: beeld, dans, fotografie, literatuur, muziek en theater. En dit op verschillende niveaus.

“Schrijf verhalen en gedichten voor kinderen” is de titel van de cursus waarmee ik op maandag, 26 januari van start ga. Zes avonden vol tips en tricks voor wie zijn schrijven graag tot kinderen richt. Het is een avondcursus, en dat is erg gezellig. Samen schrijven bij een kop thee of een glaasje wijn, daarbij op een constructieve manier feedback geven en krijgen. Een mens gaat ervan groeien!

Er zijn nog enkele plaatsjes vrij, als je graag voor kinderen schrijft: Kom er gerust bij!

http://www.wisper.be/InformCMS/preview/index.php?pag_id=550423&cur_id=6681&pag_id_back=550412&offset=0&nie_id

 

 

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Het is oneindig

Van nature ben ik geen samenwerker. Dat heb ik van mijn oma, van het aantal keren dat ik haar hoorde zeggen “Kom geef hier, ik doe dat liever gauw zelf”. Na verloop van tijd had ik door dat, sinds zij er niet meer is om het te zeggen, ik het in haar plaats doe.

Gelukkig kreeg ik de laatste tijd al meerdere keren de kans om te ervaren welke meerwaarde het heeft om met anderen tot iets te komen dat veel groter is dan wat ik alleen kan. In workshops of in boeken. Wat twee, drie of vier creatieve mensen samen doen is veel omvangrijker dan wat ik met mijn twee armpjes meten kan.

Het is al even geleden dat Jo Huylebroeck en ik de hoofden bij elkaar staken in verband met een project dat ons allebei deed wegdromen. Sindsdien zoek ik regelmatig inspiratie in beelden die alleen hij met zijn uitblinkende ogen kan zien. Ik schrijf er gedichten bij of maak er nieuwe beelden van.
Als een bal aan het rollen gaat, ben je beter niet alleen om er achteraan te hollen.

Jo pikte deze danseres op, zomaar op straat.

Hierbij schreef ik een gedicht (dat je later nog wel eens mag lezen) en ik maakte er twee beelden bij (klik erop om ze groter te zien).

 

Dat donkere beeld had weer zo’n andere sfeer, het inspireerde me tot het volgende gedicht:

 

hier sta ik
scheur en dans ik
dans met jou
en wat deed jij vandaag?
deed je wat
wat je wou

ik
ik probeerde
deed mijn best om
zelfs zichtbaar te zijn
mensen lopen mensen praten
maar ze kijken nee ze rijken niet om
en de zon die ik zag en haar kracht
al die macht maakt kapot wat
ik spaar elke nacht oh!
ik kom heel alleen
graag naar jou
ik

ik
laat de kompanen
die wij waren al die
jaren en ik dans hier de nacht
zacht naast jou zielig krank- en uitzinnig
jij – jij ging en ik blijf – ik blijf trouw
nu en toen en  jouw vrouw
ik

 

 Het is oneindig!


Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Perpetuum mobile

opnieuw
nog een keer
kwam ik net recht dan
struikel ik weer
stoot ik mijn kop
aan een fles rode wijn
of slok ik die op
verrassing! hoofdpijn
boos en balorig
abonnement weer vergeten
maar rennen me smijten
chocolade en eten
vertrekken op reis
verwarming nog aan
beledigde ik?
dat is me ontgaan
terug nog een keer
een pad vol met keien
en balken en schreeuwen
me snijden en schreien
opnieuw andermaal
al een weg afgelegd
ik struikel wat af maar ik
kom ook weer recht

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Een roman schrijven

Nog even, één week, twee misschien – dan is de meest ruwe versie van mijn nieuwe roman klaar. Het gaat vlot, ook deze keer gaat het vlot. Ik ben dan ook geen schrijver die de ultieme roman probeert te maken. Wat ik wel keer op keer, en bij ieder project nastreef, is authenticiteit. Het moet goed aanvoelen, het moet passen in het groter geheel van wat ik doe.
Dit is mijn derde roman. “Wildgroen” was een boek met een hoek af, maar het voelde goed. “De tafel” was voor mij een sprong in het duister, een roman mét illustraties – hoe zouden mensen daarom reageren. Maar omdat dit zo dicht bij me lag, moest ik het gewoon doen. De eerste positieve reacties deden dan ook onnoemelijk veel deugd, en ik had ze ook echt nodig om me helemaal achter dit boek te kunnen scharen. De werktitel van de roman waar ik momenteel aan werk is “Perpetuum mobile”, op dit moment heb ik er een heel natuurlijk gevoel bij. Het voelt goed, maar een gevoel kan je niet vangen. Het enige dat op dit moment vaststaat is dus dat ik het afmaak en minstens één maal zal herwerken.

Een roman, dat is een lijvig boek. Hoe begin je daaraan en hoe zet je voort? Dat is voor iedereen anders en iedereen zal zijn eigen manier moeten vinden, maar misschien is het wel zinvol dat ik mijn manier een beetje toelicht, misschien haal je er wel iets uit dat ook voor jou zinvol is. 

Verhalen
Als ik zin heb om te schrijven, dan wil ik niet altijd aan iets werken. Soms is er alleen maar dat uurtje waarop je zin hebt om te schrijven en weet je dat daar een golf van hoegenaamd belangrijke dingen op zal volgen die je schrijfsels zal doen verzuipen. Daarom deel ik mijn schrijven in in waterdichte kamertjes.
Wat ik dagelijks doe is dagboekschrijven. Dat is een oefening, zeker en vast. En verder is het ook een aangenaam ritueel, iets dat ik doe na het ontbijt. Mijn dagboeken herlezen doe ik nooit, laat staan dat ik er iets mee zou doen. Dat dagboekschrijven is een kamertje waar ik zelf niet in kan maar waar de boeken wel hun plekje hebben.
Verder schrijf ik regelmatig kortverhalen. Dat doe ik tijdens die geïsoleerde uurtjes. Dan geef ik mezelf een schrijfopdracht, die ik op een originele manier probeer in de vullen. Als ik een kortverhaal schrijf, doe ik dat in een kortverhalenschriftje. Deze schriftjes bewaar ik samen in één doos.
En dan zijn er nog blogberichten. Een kort stukje dat zijn plek krijgt op mijn blog, en verder niets. 

Roman
Er komt altijd zo’n moment dat ik voel dat meerdere van mijn korte verhalen ergens met elkaar te verbinden zijn. Dat is het moment waarop het begint te kriebelen om aan iets te werken dat groter is. Dan leg ik een halve dag vast in mijn agenda om de fundamenten van een roman te graven. Ik open de doos met kortverhalen, lees en selecteer. Op een heel natuurlijke manier ontstaat er dan een scenario, waarin ik alvast een aantal kortverhalen verwerk. Het geeft een aangenaam gevoel dat, op dat moment, al een deel van mijn boek geschreven is. In de weken die daarop volgen leg ik langere tijdsblokken in mijn agenda vast om aan mijn roman te werken, alle begin is moeilijk. Na enkele weken voel ik dat het vloeit, dan werk ik verder aan een tempo dat voor mij goed uitkomt. Omdat schrijven en tekenen voor mij samengaan, ben ik het ook normaal gaan vinden dat er tekeningen, schilderijen en illustraties in mijn proza verwerkt worden.

Eenmaal de eerste versie op papier staat, komt het schaven, het lezen en herlezen. Dat neem veel tijd in beslag en is, voor mij, niet het meest aangename deel. Maar mijn creativiteit kan ik dan verder gewoon kwijt in kortverhalenschriftjes. Dan schrijf ik verhalen die misschien ooit in een groter geheel zullen passen, of misschien ook niet.

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS