Ik was op zoek naar een tekening van een kat. In een kast vol met schetsboeken.
Uit één van die boeken viel een bundeltje papier, samengevoegd met nietjes.
Vergeten versjes.
Dat ze ook nog ergens op mijn harde schijf stonden, herinnerde ik me. In één van die mappen.
Het leek me leuk om er nog eens iets mee te doen.
Ziehier:
Eigen schilderij bij verhaal
Een dik jaar geleden las ik een interview met Noémie Schellens. De stadssopraan vertelde over haar liefde voor de Leuvense Vaart. Zoiets is herkenbaar. Voor mij wel. Daarna kwam haar verhaal over een bioscoop, vroeger bij haar in de buurt. Ze mocht er met haar ouders gratis naartoe, om de zaal te vullen. Hoe ze er zo ongeveer dagelijks belandde, vertelde ze, waardoor ze regelmatig films twee keer zag.
Het leek me een droom, zoiets. En het deed me denken aan mijn bezoeken aan de Sphinx-bioscoop in Gent. Het was begin jaren negentig en in de namiddag werden er gratis reeksen getoond. Zo zag ik bijna alle afleveringen van Kiezlowski’s Berlin Alexanderplatz. De bioscoopbezoeken domineerden mijn dagen. Het was in die periode dat ik Vrije Grafiek studeerde. Ik stond dan vroeg op om alvast te schetsen voor ik, eveneens vroeg, naar het atelier vertrok. Daar leefde ik me uit met etspersen, salpeterzuur en linomesjes tot… de episode zou gaan beginnen. Dan repte ik me naar de bioscoop. Mijn werk voor die dag zat er dan al op. Het enige dat ik nog moest doen, was me neervlijen in één van de rode zetels, naar het scherm kijken en even een blik werpen op een handvol bizarre bioscoopbezoekers.
Achteraf denk ik dat de basis van veel van mijn verhalen toen al gevormd werd. Zelfs de basis van het uiteindelijke verhaal “Cinema Der Mandarin” ligt daar, in de Sphinx in Gent. Maar het verplaatste zich naar de Leuvense Vaart.
Dat het een Leuvens verhaal geworden is voelt goed. Soms moet je een ode brengen aan de stad waar je van houdt.
Het verhaal “Cinema Der Mandarin” zal binnenkort verschijnen als luisterboek
Ken je Félix Féneon?
Misschien wel, misschiener niet.
Ik kende hem niet, tot Marijke (Een bezoekje aan haar website is op z’n zachtst gezegd aan te raden: http://marijkedeclercqcreations.weebly.com/) op één van onze FNWP – (Friday Night Writing Party) bijeenkomsten een zeer boeiende schrijfoefening meebracht.
Félix Féneon (1861-1944) was kunsthandelaar en –criticus. Hij was ook een perfectionist, want hij bezat de gave om in drie regels de tragiek van een leven op te roepen.
Nu blijken deze stukjes van drie regels ook bijzonder inspirerend te zijn. Ze werden onze inspiratiebron voor het schrijven een eigen verhaal of gedicht.
Vanuit deze drie zinnen:
“Een naar schatting dertigjarige man heeft in een hotel te Mâcon zelfmoord gepleegd. ‘Zoek niet uit hoe ik heet,’ schreef hij nog.”
schreef ik dit gedicht:
hoe hij was
hoe hij was
hij was net een bed lang
hij was net een bed breed
met te
lang kort haar
als een (te)
stille kreet
ach! wat kon het hem schelen
zijn breedte
zijn haar
een broek die te oud was en
dat bolletje
daar
het was maar een zakdoek
al bijna versleten
om te snuiten te huilen
om de rest te
vergeten
de zon is al op
ze wandelt op straat
ze kijkt door het raam en
ze lacht naar de man
met te lang kort haar
ze lacht hem niet uit
zij niet
maar ze weet
dat een ander dat
vaker
wel vaker
wel te vaker
deed
hoe lang hij daar ligt?
nog niet lang
een bed groot
maar de man die
er ligt
heeft geen naam en
is dood
Welkom op deze website!
Snuister wat rond in boeken en illustraties. Neem gerust contact als je vragen of suggesties hebt. Ik beantwoord je mail met veel plezier.
Contact: info@sandrinelambert.be
Vreemd hoe ik vóór de vakantie altijd grootse plannen maak, terwijl ik op vrije dagen vooral van het kleine geniet.
Genieten van opstaan zonder haast, van rustig wat schrijven en van werken aan een schilderij. Van de krant, van de was doen en van stofzuigen.
Sinds vandaag geniet ik ook weer van de bollen die tulpen zullen worden in mijn buik. Het is hele dikke goesting in geel en rood dat er bloeit. Zin in nieuwe dingen. Maken, kopen, krijgen. Een fijn gevoel, en toch ben ik op mijn hoede. Te veel verlangen kan teleurstellend zijn.
Op je hoede zijn voor goesting heeft iets te maken met volwassen zijn, en het is zonder meer heel erg fout. Het is iets waar ik me overheen moet zetten. Omdat het niet “of” is maar “en”. Genieten van kleine dingen én grootse plannen maken – dat is paasvakantie.
‘Ze was ook geweldig,’ zegt ze.
Ik voel hoe mijn borstkas uitdijt en ook mijn keel dik wordt. Zelfs de lucht voor mijn ogen lijkt te zwellen. Hierop had ik gehoopt.
Een boek heeft één verhaal, het mijne bevat dat van mijn moeder. Het toont een beetje hoe ze was. Niet haar mooiste kant, maar het deel dat ik het meeste mis.
Het is niet uit gemis dat ik aan dit boek begon. De aanleiding was een gesprek met mijn broer, het lachen om een herinnering. ‘Over haar kan je een heel boek schrijven,’ zeiden we.
Ik begon met één verhaal, dat van de kip. Daarna herbeleefde ik ons samenzijn in de kerk. Honderd keren deden we dit samen. Altijd op de laatste rij, bij de deur. Voor als ze naar het toilet zou moeten. Of ze ooit moest gaan? Nooit. Maar mama was altijd op het ergste voorbereid.
Bij het afwerken van de eerste illustratie van het kippenverhaal, dacht ik: het wordt een boek.
Mensen worden geen boeken. Gelukkig.
Herinneringen kunnen dat worden.
Geweldige herinneringen.