Vandaag stuurde André Oyen me deze zeer fijn recensie van het boek Ninja.
Een boek geschreven door Tine Hertmans en door mij geïllustreerd.

http://ansiel.cinebelblogs.be/archive/2016/07/03/ninja-tine-hertmans-sandrine-lambert-55525.html

Share and Enjoy

Spinnen vang ik met de blote hand.
Met muizen zou ik dat ook doen, als ze zich een beetje lieten doen.
Ik heb geen schrik om mijn haar zelf te knippen. Ik durf, op mijn respectabele leeftijd, blootbuiks dansen voor een publiek. Ik zing graag voor mensen.
Toch ben ik een bangerik. Het zijn van die rare angsten.
Voor een kamer zonder raam, een deur die te dicht is. Een overvolle bus. Geroezemoes dat de vorm van een fietspomp aanneemt en mijn hoofd vol blaast. Tot het ontploft.
Daarover gaat dit ochtendlijk liedje.

Share and Enjoy

Ik klopte aan je deur
Wie daar? maar
jij deed open
Al nachten sliep ik niet
Al dagen had ik rondgelopen

Jij schrok niet eens van mij
of deed heel goed alsof
Eerst droogde je me af
gaf me daarna te eten
De wereld die ons buiten sloot
was ons al snel vergeten

een koude winter lang
de sneeuw sliep voor de deur
Voelde ik geen verlangen
niets anders dan je warmte
je woorden en je geur

En zon maakte zich groter
keek stralend door het raam
Hoe sneeuw al gauw gewekt
naar de rivieren stroomde
Mijn vacht verruild voor vel
werd ik
wie je me droomde

Share and Enjoy

Soms maak ik mensen.
Meestal ontstaan ze in mijn hoofd en groeien ze op doek of op papier.
Slechts twee maal groeiden ze in mijn buik, om daarna geluk uit te stralen over het leven. Dat waren de mooiste mensen die ik maakte. Waarschijnlijk omdat ik het niet alleen deed. Wat je met twee doet wordt beter en groeit op zijn best.

De andere mensen die ik maak zijn stil.
Meer als toeschouwers.
Meer als toegangspoorten. Je mag erin. Niemand die je uitnodigt, niemand die zich eraan stoort. Het is heel vrijblijvend allemaal.
Ze nemen met gemak de rol aan die je ze geeft.
Zit je ergens mee? Dan kijken ze je droevig aan.
Ben je blij? Dan zie je de twinkeling in hun ogen.
Ben je boos? Let dan op de middelvinger.

Gisteren zong ik een lied. Zij toonden zich bereid om het uit te beelden. Schilderijen zijn ook als acteur heel vrijblijvend.

Share and Enjoy

Wandel maar mee maar
een kaart volg ik niet
Haal me maar in want
voel je maar vrij
Vertel me je leven en luister
naar mij
Toch, pin me niet vast
op wat ik vertel
Ga geen strijd met me aan, echt
die win je dan wel
Ik wil wel wat geven
Geef gerust iets terug
Maar wil niet met me leven
want ik leef niet zo vlug

Share and Enjoy

Autour de moi, la nuit s’éclate
en étoiles
en brûlures
ses ombres effrayantes

Dans le bois, au dessus de moi
une lune au souffle tendre
murmure dans mes oreilles
un baiser infini

Share and Enjoy

Zij vatte het op als een schrijfopdracht en liet haar cursisten de mooiste dag van hun leven beschrijven. In de veronderstelling dat die nog moest komen.
Ik vond dat idee zo oneindig boeiend dat het me niet losliet.
Graag had ik het gewoon als een schrijfopdracht opgevat, maar zo werkt mijn brein niet. Eerst liep het over in een ongebreideld tekenen. Daarna kwamen er woorden bij.
Ineens realiseerde ik me dat ik al die tijd gewoon aan een schrijfopdracht gewerkt had.
Maar ik werkte het uit tot een boek. Omdat dat nu eenmaal is waar ik me in thuis voel.
Het eerste exemplaar ontving ik gisteren al. Binnenkort meer.

Wil je graag een gesigneerd exemplaar? Laat me iets weten (info@sandrinelambert.be)
Het boek kost 17 euro, inclusief verzending, en ik maak er graag een heel bijzonder pakje van.

Share and Enjoy

Het ging allemaal heel snel.
Ik gaf een lange dag workshops. Voelde me moe maar voldaan.
Dat ik niets meer moest doen waar ik geen zin in had, had ik mezelf onderweg naar huis beloofd. Behalve dan de afwas doen, en nog enkele dingen die ook moeten gebeuren wanneer je niets moet. En een beetje piano spelen, want dat probeer ik elke dag te doen.
Ik zat aan mijn piano, te moe om me op een liedje te concentreren, en improviseerde wat. Ineens was er een melodie. Een tekst kwam er vanzelf, want ik was te moe om er één te bedenken.
Mijn energie kwam terug, ik nam mijn ukelele er ook bij en blikte alles in.
Eigenlijk vind ik het wel mooi zo.
Een blikje voor als de honger komt, als er geen fut is voor echt eten.

Share and Enjoy

Als de blaadjes vlinders worden
en als vlinders mensen zijn
Laat ze dan zorgeloos vliegen
naar een plek
waar bloemen zijn

Share and Enjoy

Zal ik mijn lippen roder kleuren?
Eet ik nu boter op mijn brood
Loop ik nu ook op hoge hakken
want zij is stijlvol, slank
en groot
Maar zelf zal ik je hart niet breken
of van je weggaan, zoals zij
Denk desnoods altijd nog
aan haar
Maar kom altijd
terug
naar mij

Share and Enjoy