Weer een covertje van Keaton Henson. Ik hou van zijn muziek.
Ook van dit liedje weet ik niet precies waar het over gaat. Ook bij dit liedje heb ik gewoon het gevoel dat het over mij gaat. Misschien is dat wel een belangrijke eigenschap van een goed liedje. En van een goed gedicht. Een goede film. Een goed boek. Een propere spiegel.

Share and Enjoy

Een lafaard zonder binnenste
Gewoon een grote bek
Al denkt hij dat hij machtig is
hij heeft alleen een dikke nek
Wij, achter deze spijlen
hoe kan hij ons wel raken
ha! laat hem watertanden
maar wij zullen hem smaken

Ze kakelden zo gloeiend
dat niemand had gezien
dat hij haast vlak naast hen stond
ros lijf vol van begeerte
van pluimstaart tot de kop
Glipte tussen de spijlen door

en at hen allen op

Ook zin om deze zomer fabeltjes te schrijven? Schrijf je in!
http://www.wisper.be/cursus/kessel-lo/fabels-voor-kinderen-en-volwassenen

Share and Enjoy

Af en toe schrijf ik een gedicht in het Frans. Ik toon het zelden aan anderen. Die gedichtjes, dat zijn knikkers die ik in een weckpot bewaar. Zodat niemand erover zou vallen.
Frans is mijn gevoelstaal, de taal van mijn mama. Van mijn grootouders. Van mijn jeugd.
Soms vertaal ik wat. Eerder schreef ik ook een Franstalige bundel in opdracht van de Zuidnederlandse Uitgeverij. Daarna wat liedjes voor een muziekuitgeverij. Ik hou van het Frans, maar mijn teksten zijn knikkers omdat ik ze onbewust altijd zal plaatsen naast de planeten van Brassens of Rimbaud.

Afgelopen dagen hield ik me bezig met een reeksje droge naalden over kooien. Zomaar. Omdat ik dat zelf boeiend vond. Eerst maakte ik een beeld bij een Franstalig gedicht dat ik eerder schreef – vanuit het gevoel dat het paste. Vandaag speelde ik verder. Voor mij lijkt het in ieder geval te passen. Het zijn kleine prenten, kleine teksten, ze passen met zo’n allen in één weckpot.

En voulant capturer
Amour dans une cage
prisonnier bariolé
ne servant plus à rien
une image de regret
de soif et de cafard

Le lapin regarde
le monde bavard
en rêvant
de pissenlits
dans un jardin

Cherchons un endroit
à l’égard de cailloux
vilaines poignées de terre
et de noyaux de prunes
Sortons de notre cage
pour quitter de bonne guerre
ce monde trop taquin
Puis rencontrer le ciel
se mêler à la lune

Share and Enjoy

Zij waren de wolken
de dragers van zorgen
betaalden met tranen
een dag zonneschijn

En waar ze ook kwamen:
gebrom trammelant
gedonder en slagen
soms storm naderhand

Geen mens die ze graag zag passeren
Zij werden verworpen
Zo gleden zij verder
van regen in drop

Daar kwam een doortrapt
vilein meisje
die lokte de wolken
en sloot ze toen op

Share and Enjoy

Share and Enjoy

Ze kropen uit stoffige kelders
vijfkoppig scherp beredeneerd
Zo slopen ze in kinderkamers
vermomden zich als dromen
om net wanneer het veilig leek
weer op bezoek te komen
Ze glipten weg
als vader kwam
en schuilden in riolen
Ze grijnsden in toiletten
bedreigden in het bad
Verstopten zich
onder het bed
onder een stoel
onder de mat

Ineens waren ze weg
beledigd en ontkracht
gelijkgesteld aan kikkertjes
vernederd, dan vergeten
Trokken ze zich terug
om te rusten en te eten
Kwamen ze sterker weer
en droegen nieuwe kleren
Ze hadden honderd koppen nu
en speelden met geweren
Gedroegen zich als een publiek
dat geeuwde en veel kuchte
Wat later als de menigte
hoofdschuddend om je kleren
Als dat grote examen
dat je vergat te leren
Het gevoel om te verstikken
in een te volle trein
Soms zou je daarom willen
dat er weer echte monsters zijn

Share and Enjoy

Ik voelde rust vandaag.
Dat is een gevoel dat mijn gedachten altijd naar Lens-Saint-Remy brengt, waar mijn grootouders woonden.
Ik googlde het en was haast verbaasd dat het echt bestond.
Op de foto’s ziet alles er nog uit zoals in mijn herinnering. Maar veel van mijn herinneringen werden niet gefotografeerd. Daarom tekende ik er één.

Het leven allebei gespaard
Hun wrokkig zijn bijeen geschraapt
verdreven door een slikgebaar
vervangen door
meer regelmaat
De confituur is zelf gemaakt
Ze is de Pec vergeten maar
daar wordt niet meer
over gepraat

Share and Enjoy

Ik hou van droevige liedjes.
Net zoals een spannend boek een kind de mogelijkheid geeft om op een veilige manier zijn angsten te beleven, biedt een droevig lied je de mogelijkheid om op een vrolijke manier droevig te zijn. Het is het soort vrolijkheid waar ik van hou.

Als kind hield ik van spannende boeken die ook een beetje droevig waren.
Op mijn twaalfde las ik “Kruistocht in spijkerbroek” van Thea Beckman. Zes keer na elkaar.
In die periode vroeg een vrouw, die veel psychologisch inzicht meende te hebben, me om een tekening te maken. Ik tekende mijn favoriete scène uit “Kruistocht in spijkerbroek”. De vrouw schrok. ‘Zo droevig?’ vroeg ze. ‘Voel je je dan zo droevig?’ Het was duidelijk dat deze mevrouw nog nooit een kruistocht had meegemaakt. Zelfs niet in haar hoofd.

Ik keer graag regelmatig terug naar dat hoekje in mijn hoofd. Waar ik droevig kan zijn zonder droevig te zijn. Om er dan een tekening bij te maken.

Liedje van Keaton Henson, meester in de droeve vrolijkheid

Share and Enjoy

Drukte en drukke tijden vragen om druktechnieken.
Er is weinig dat zoveel rust biedt als het ambachtelijke van koperplaatjes, zuren en een grote pers. Maar bij gebrek aan zowel koperplaatjes, als zuren, als die pers, doe ik het met glanzend karton, een etsnaald en een lege wijnfles.

Etsen is diepdruk, dat wil zeggen dat je ervoor zorgt dat je tekening gegraveerd wordt in een plaatje van metaal (dit doe je met zuren of rechtstreeks met een etsnaald – dan heet het werk een “droge naald”). Door op de juiste manier in te inkten wrijf je de drukinkt in de groeven en bij het drukken wordt de inkt er uit geduwd waardoor een lijntekening ontstaat. Deze kan je meerdere keren afdrukken, wat de mogelijkheid geeft om te experimenteren. En dus eventueel bij te werken, bijvoorbeeld met aquarel.

Zelf gebruik ik een glanzend karton waarin ik mijn tekening kras. Ik inkt in, zoals ik het meer dan twintig jaar geleden geleerd heb. Dan leg ik er een nat blad papier op en ik maak een afdruk. Dit doe ik met een wijnfles, die ik als een soort deegrol gebruik en waar ik ook mijn volle 58 kilo op uitspeel.
Het is allemaal heel ambachtelijk en je wordt er smerig van. Maar om het met Marlene Dumas te zeggen: “I paint because I’m a dirty woman”, en voor drukken la même chose.
Via dit linkje kan je nog enkele afdrukken bekijken:http://sandrineillustreert.blogspot.be/

Share and Enjoy

Wil me nu
dan weer verlaten
het seizoen is toch voorbij
Weet ik
ik heb je geroepen
Maar je kwam te dichter bij
Zocht een dier
om me te vleien
Zocht jij iemand zoals ik
Probeer je weer te ontwijken
omdat ik bij jou verstik
Zelf zou je wel moeten weten:
je bent mooi en zacht en snel
Ik humeurig en gemener
en met strepen op mijn vel
Ga nu maar
zie en beken
dat jij trouw bent als een leeuw
Ik als tijger
teruggetrokken
liefst verwenst en eenzaam ben

Share and Enjoy