Share and Enjoy

Echt waar. Ik was gewoon op weg naar de Hema.
Ik stapte flink door. Ik hou ervan iedereen in te halen als ik door de stad loop. Het geeft me het gevoel te vliegen. Alsof de drukte van een stad dan geen vat op me heeft.
Vliegensvlug liep ik voorbij de kringloopwinkel, en ik had me voorgenomen om er deze keer niet binnen te gaan. Al vind ik er altijd dingen die ik net nodig had: De gebroeders Leeuwenhart van Astrid Lindgren voor maar 50 cent (zo’n boek dat het leven aanneembaar maakt), een jas zoals de jas die ik al had maar dan een beetje nieuwer, schoenen die misschien wel iets te klein zijn maar die ik toch zal dragen omdat ze zo mooi zijn,…
Maar omdat ik niet binnen wou gaan, liep ik flink door.
En omdat ik flink doorliep, moest ik heel snel terug lopen toen ik dat orgeltje in de etalage zag staan. In mijn volle bewustzijn was ik er niet naar op zoek, maar diep in mezelf natuurlijk wel. Het bleek volledige te werken en kostte maar 38 euro. Ik kocht het, sleurde het naar de bushalte en negeerde de afkeurende blikken in de overvolle bus.

Het lijkt een beetje op een bureautje – ideaal voor een schrijfster.
Het klinkt zwaar, droevig – spookachtig.
Het contrasteert mooi met de klank van een speelgoedpiano.
Kortom, ik ben er blij mee.

Het doet me denken aan de sfeer van het luisterboek ‘Cinema Der Mandarin’ dat ik enkele jaren geleden schreef. Een verhaal over een fictieve bioscoop aan de Leuvense Vaart.
Katrien Bos (www.katrienbos.be) schreef hier toen de passende muziek bij.

Share and Enjoy

Een boek illustreren over een gitzwarte hond – ik vond het een hele uitdaging. Het was dan nog niet zomaar een hond. Het verhaal “Ninja” is opgedragen aan Ninja, de overleden hond van Tine. En ik wist heel goed hoe sterk de band is die zij met dieren heeft. Maar ik denk dat we samen tot een mooi boek kwamen bij het warme verhaal dat ze schreef.
Vandaag kregen we bericht dat het boek er is, een deel van de winst gaat naar Stichting Handen voor Pootjes (verkoopinfo volgt).

Share and Enjoy

Giet ik een plas
op mijn piano
Een plensje nat – een vogelbad
Het vinkje
koolmees
tortelduiven
spelen ze springend
vogelliedjes

De eerste lentemelodietjes

Share and Enjoy

Dit was gisteren, op het Jeugdboekenfeest in Brugge…

Meer van dat op de zalige blog van Lies (die ook deze foto maakte): http://liesonderweg.skynetblogs.be/archive/2016/03/13/de-sprookjesschaar-sandrine-lambert-8581614.html

Share and Enjoy

Van de kinderen uit mijn workshops herinner ik me achteraf vooral de expressie. En hun uitspraken. Vaak heb ik er geen idee meer van of ze blond haar hadden of bruin, of ze klein waren of groot, en wat ze droegen. Maar de vraag of het vuur in hun ogen blijf ik zien.

Soms maak ik schetsjes op de weg naar huis. Vandaag maakte ik een schilderijtje toen ik weer thuis was.

Share and Enjoy

Het is druk, want het is jeugdboekenweek. Al was het vorige week ook druk en zal dat de volgende niet anders zijn. Maar meestal is druk ook heel fijn. Zo gaf ik deze week een heleboel workshops aan kinderen.
Soms lijkt een klas een woelige zee, maar wat hou ik van die zee!
Kinderen kunnen luid zijn, dat is zeker zo.
Als ze blij zijn lachen ze luidkeels. Zijn ze droevig, dan huilen ze. Voelen ze zich onrustig, dan wiebelen ze. Of ze verkopen een mep aan hun buur. Zo gaat die onrust over in ruzie, en die wordt gewoon bijgelegd. Maar weemoedig zeggen dat het niet slecht gaat, maar dat het vroeger beter was, of dat het anders fijner zou zijn, dat doen kinderen niet.

Ik vind het fijn om mee te varen, me zo ook even kind te voelen. Maar eenmaal terug thuis word ik toch altijd overmand door vermoeidheid. Dan zou ik kunnen huilen, of ik zou iemand een mep kunnen verkopen, maar zo dapper ben ik niet. Daarom wring ik me in bochten, zoals volwassenen dat doen. Ik probeer het om te buigen naar creativiteit.
Gisteren was ik op zoek naar muziekjes die gespeeld kunnen worden op een luchtorgel. Zo kwam ik uit op een Fins zeemansliedje.

Hier probeer ik om er een eigen interpretatie aan te geven. Nu merk ik wel dat de meeste luchtorgeltjes op Youtube voller klinken dat het mijne. Maar hé, het is een zeemansliedje, we roeien met de riemen die we hebben!

Share and Enjoy

Soms google ik mezelf, of mijn laatste boek. Ik doe dan één oog dicht zodat ik het niet zie als iemand iets lelijks over mij schrijft.
Vandaag ontdekte ik deze bespreking van mijn boekje en dat vond ik wel leuk!

https://tallsay.com/page/4294975925/recensie-prentenboek-1-2-3-piano

Share and Enjoy

Nog liever zouden we stenen vreten
dan geregeld te grazen in een land
achter de wolken van verbeelding
waar wel gras is en een eenhoorn
op sandalen met gouden stralen
in de manen, dan dat kind
glanzend van geluk op zijn rug.
Dus waarom wij niet?

Share and Enjoy

Mijn man vond een oud Bontempi orgeltje in de kelder van zijn ouders.
Hij gaf het me en zei: ‘Het is wel vals.’
En ik dacht: Iedereen is vals
wanneer dat nodig lijkt.
Ik stak de stekker in en drukte op het F akkoord, omdat ik dat een mooi akkoord vind.
Er kwam een oude dame uit het orgeltje. Haar rolstoel werd door een zuster tot bij een vijver geduwd.

Ze ziet niet meer veel
in haar oog blinken zwanen
ze zit bij het water
de zon zoekt haar wang

In de verte wat kinderen
dichtbij haar gesnater
de zuster komt later
ze zit hier al lang

Het kind in haar keel
roept haar moeder, haar vader
Ze zit hier alleen
en alleen maakt haar bang

Nu ziet ze geen kinderen
ze ziet weer soldaten
haar vader die kwaad is
en angst voor een man

Een hand op haar hand
dat liedje van jaren
zacht zingen ze samen
toch smaakt het wat wrang

Share and Enjoy