Dat was de zomer
waarin ik me gewillig liet raken
ik met hen vierde
om in zijn tentje
te ontwaken
Seks and Drugs and Rock and Roll
veel kleiner slechts
een lichaam vol
Ik liet het gaan
dacht: dit is zomer
dat komt weer
Maar die zomer
kwam niet meer
Er is dat woord en nog een woord
dat lachen dat blijft lachen
de mensaap die zijn broer vermoordt
de tram die nooit kan wachten
op sporen die niet stoppen
nooit
Het nu is alweer later
de modderstroom ontoombaar
terwijl ik alleen snak
naar druppels regenwater
Het schreeuwen van een massa
die ik amper ken
die me als standbeeld aanziet
terwijl ik wel omblaasbaar ben
’s Nachts wakker liggen van opwinding. Niet om iets groots, maar om iets kleins dat voor mij wel groot was.
Gisteren was de eerste poëzie avond van “Zeg het met tekst”, de uitgeverij van Koen Snyers. Ik droomde ervan om mijn gedichten op een podium te brengen. Om daar iets muzikaals aan toe te voegen, op mijn eigen manier. In theorie leek het zo haalbaar, en in mijn atelier lukte het ook. Maar vlak voor de avond begon kreeg ik het gevoel bijzonder overmoedig geweest te zijn met mijn voorstel, en daarna belofte, om poëzie voor een publiek te brengen en mijn speelgoedpiano mee te brengen.
De avond begon met een welkomwoord van Koen Snyers, die daarna zijn gedichten op een mooie, vloeiende manier bracht. Na Koen kwam Mona Thijs, die op een natuurlijke manier een krachtige monoloog bracht. Daarna was het de beurt aan Stien Keunen. Haar gedichten zijn met niets te vergelijken: donker en grappig tegelijk. Nathalie De Man en Joris Vaneyghen lieten ons kennismaken met een gevoelig repertoire, dat was genieten. Johan Simons charmeerde met de pretlichtjes in zijn ogen en las verrassende korte gedichten voor. Annelies Leysen voerde de luisteraar helemaal mee in haar eigen wereld, het was daar fijn.
Toen was het mijn beurt. Ik stond op een metershoge springplank en merkte dat ik geen badpak droeg. Ik stond in mijn blootje en springen was de enige optie. Ik haalde diep adem, kneep mijn neus dicht, sloot mijn ogen en sprong. En het ging goed! Het was niet perfect, maar het ging. En dat alleen al was goed. ’s Nachts lag ik wakker van opwinding, van contentement, niet om iets groots, maar om iets kleins dat voor mij groot was. En in gedachten loop ik weer naar de springplank, en ik zal weer springen, badpak of niet.
Een glimpje van de sfeer (dankjewel Hilde, voor de foto en het filmpje)
Een vriendin postte een filmpje waarop ze een lied van Bettie Serveert covert.
Onder de indruk als ik was zocht ik het nummer op. Toegegeven, Bettie reikt niet tot aan de enkels van mijn vriendin. Maar toch, ik hield meteen wel van dat lied (Satisfied). Daarom probeerde ik wat uit op mijn piano.
Vergeef me de tekstuele vrijheid van deze sterk ingekorte versie. Let ook niet op de valse noot, noem dat gewoon Rock ’n Roll.
Het is plezant om via anderen nieuwe muziek te ontdekken. Om me door muziek te laten inspireren en stukjes te schrijven:
We dromen van spelden
in een doolhof vol hooi
Van onszelf tegenkomen
in een ver verleden
Van dalen op daken
vrij zijn in een kooi
Kom, open je ogen
en raak me maar aan
Het einde is hemels maar
de tocht is bestaan
Inspiratie kan je niet weggeven.
Het kweekt vanzelf als het een warme plek aangeboden krijgt, er is daarom genoeg voor iedereen.
Het is ook zacht en gemakkelijk, het laat zich doorgeven en wordt graag aangenomen (en het heeft een pomponvormig staartje) .
Het was zaterdag gisteren. Voormiddag gaf ik een workshop voor Artforum. Namiddag deed ik wat een mens zoal hoort te doen voor hij het gevoel heeft vrije tijd verdiend te hebben. Daarna maakte ik een schilderij (dat ik hier ook postte). Er kwam een gedicht bij gegleden, en dat was dat. Zo dacht ik.
Vandaag speelde ik een simpel melodietje op de piano.
Ik bekeek het doek dat ik gisteren schilderde en zo kwam er dit filmpje.
Het is zondag nu, het weekend is rond.
Er waren
sporen van regen op het raam
begeerte van wolken
een boot ingeslapen
verbeeldt zich de Vaart
lijnen langs een mond
en sterren in ogen
Bijna ingeslapen
de mijne al toe
toch zie ik nog wel.
Het gloeien van beelden
brandt onder mijn vel
Toen ik vanmorgen opstond was alles wit. De eerste sneeuw, en ik haatte het al meteen.
Er zijn mensen die van sneeuw houden, ze noemen het wit en maagdelijk. Wel, ik hou niet van wit en ook niet van maagdelijk. Ik hou van veel kleuren en van… nu ja.
De kinderen houden nog wel van sneeuw, omwille van de warme chocomelk na school.
Op dezelfde manier geniet ik van de verwarming vol natte sokken en van de droge sokken aan mijn voeten.
En van vier muren vol zelfgemaakte kleuren. Een verwarming die de kilte wegjaagt en klanken die zich aan de lucht opwarmen.
Bomen zwaar van wit
herkennen
ondergaan
Hun armen blijven open
veel vingers
aan een tak
geen rimpeling van schors
die zucht wanneer de sneeuw
er zomaar eentje brak
Een boom verliest zijn pluimen
wordt oud maar
blijft wel staan
De stengel die ik ben
met trillende neusvleugels
trekt winterkleren aan
De sterren doven stil
of luid met een explosie
daarna blijft alles ongemoeid
het doet maar even pijn
Ze zeggen dat je daarna
als pleister op de wonde
in een ander bestaan
veel beter af zal zijn
Stel ik het me graag voor
die plaats waar alles goed is
die plaats van altijd blij
zo heel speciaal voor mij
Waar mensen zoals ik
houden van blauw en rood
want zij die van grijs houden
gaan ergens anders dood
Waar radio wordt gemaakt
alleen maar met Renaud
The Dresden Dolls en Brel
wie dus een andere smaak heeft
gaat naar een ander deel
dat moet dan wel
We zitten samen rond een vuur
en drinken rode wijn
o, hou jij meer van wit?
dan moet je elders zijn
Op die plek zijn er geen wagens
iedereen is net als ik dus
bang van dat geraas
wie autorijden wil
kan er niet bij helaas
We zullen er fijn tekenen
en ik schrijf elke dag
maar als jij beter bent dan ik
weet ik niet of je binnen mag
Dat wordt mijn eigen paradijs
waar jij dus niet mag komen
Bekruipt me het gevoel ineens
dat ik nog voor een lange tijd
op aarde hier blijf wonen
Het zijn eenvoudige muziekjes die ik bedenk.
Bij gebrek aan beter. Maar ik geniet van de beperking. Ik heb nog geen manier om te noteren wat ik doe, dus ik onthoud. En ik film omdat andere opnameapparatuur niet voorhanden is.
Toch weet ik niet of het prettiger is om virtuoos te spelen en dan een fantastische opname te maken. Misschien wel. Nu vind ik het fijn om wat te spelen op het gehoor. Daar maak ik dan een opname van en ik luister met mijn ogen dicht. Om te kijken.
Ik zag een vogelnest, met een broedend musje.
Ik wacht
tussen de takken
heb al namen bedacht
nu al bijna twee weken
Al bijna
dus ik wacht
Op vier kralen met spikkels
maar ook mijn vlees en bloed
Om je schild af te werpen,
verzamel eerst nog wat moed
Zal de wereld je liggen
er is storm er is wind
maar een graantje voor velen
en maar één die het vindt
Ik zie twijgen die zwaaien
hou je warm voel de bries
omarm je met mijn vleugels
maar het past niet precies
Schiet ik nu al te kort
maar ik voel het is tijd
Hoorde een eerst krakje
Naakt maar
Vol tederheid