Voor wie iets nieuws wil beginnen,
voor wie al schrijft maar de motivatie kwijt is,
voor wie een cursus kinderverhalen schrijven wil volgen maar zich moeilijk op regelmatige tijdstippen kan verplaatsen,
voor wie vastzit in zijn schrijven,…
is een thuiscursus vaak een goede oplossing.
Ze toont de pasjes die ze kent
op benen hooggehakt
Hinkt hij op stokkebenen
geregeld op haar tenen
Maar zij
danst met haar rechterknie
lijkt zo wel stil te staan
toch, de muziek glijdt
in haar lijf
haar dans zit in haar bloed
vliegt zo met voeten aan de grond
streelt van op afstand
traag zijn rug
Zij denkt dat niemand het kan zien
Loopt hij wel
naar haar toe, nochtans
En tintelt in haar oor:
Wat hou ik van je dans
Soms zoek ik inspiratie bij mensen die ik ken. Soms verzin ik ze. Soms zijn mensen paarden (maar dat verzin ik niet).
Eerst waren er jaren
van zorgen, vragen
Zo zwaar als alleen
paarden kunnen dragen
en zij droeg hem
en hij droeg haar
Een kind, ontslag
een traan of glimlach
van een paard
is minder zichtbaar
dan manen die na openstaan
van draven weer
dichtvallen.
Had hij genoeg van gras en knollen
Verdroeg zij zijn gewicht niet meer
Plots waren zij niet langer paarden
hun ijzers hingen ze aan haken
Al leken ze nog aaibaar soms
Maar voor elkaar
werden zij draken
Ook zondag geef ik een fijne workshop in het kader van The Big Draw. Deze keer een sessie rond illustratie, voor volwassenen. Deze gaat door van 11.00 tot 13.00 in de gebouwen van Cas-co (Vaartstraat 84 in Leuven). Ben je er graag bij? Kijk dan even hier: https://www.cera.be/nl/Kalender/MaatschappelijkeProjecten/20151010_N_Big_Draw
Wat je zelf doet, doe je sneller en beter. Althans, dat vond mijn oma, die gelukkig geen kinderen moest opvoeden in tijden van mini-winkelwagentjes en door kinderhanden belegde pizza’s. Zelfs van haar kleinkinderen moest ze het niet hebben. Met grote gebaren joeg ze ons de keuken uit terwijl ze in een mum van tijd het hele huis naar viervierde gebak deed geuren. Helpen mochten we niet, ervan eten dan weer wel.
Maar neen, het is niet zij die me deze overtuiging bijbracht. Het gebeurde al schrijvend, al tekenend. Al wachtend op antwoorden, op gemaakte beloftes. Soms kwam er een antwoord, soms werden beloftes ingewilligd. Soms niet. Let wel, het liefst van al werk ik wel samen met anderen. Dat is stimulerend en het kan je vleugels geven. Als het werkt, brengt het je niet tot in de wolken, maar tot bij de sterren.
Toch, op een bepaald moment kreeg ik het gevoel dat de ontwikkeling van mijn werk te veel van de goodwill van anderen afhing. Terwijl ik, als kunstenaar, juist steeds beter wist waar ik naartoe wou. Daarom nam ik bepaalde projecten zelf in handen. Wat me ook toeliet om meer te genieten van goede samenwerkingen.
Klein verhaaltje dat in me opkwam toen ik de passer van mijn zoon zag:
’s Nachts stak hij zijn zus met een passerpunt. ’s Morgens poetste hij zijn tanden drie minuten met een zandloper.
‘Wees een goede leerling,’ zei zijn moeder als hij naar school vertrok. Altijd zei ze dat, en altijd veegde ze even over zijn mondhoeken die nooit vuil waren.
En hij was de beste leerling die hij kon zijn. Stak zijn vinger op bij elke vraag, raapte de gom op van zijn klasgenoot en waste het bord met nat. Daarna klopte hij de borstels uit, ook als die nooit echt vuil waren.
‘Jij bent maar een schrikkepiet,’ riep Gust hem over zijn schouder toe. Gust die weer straf schreef, zoals elke dag, en dat was zijn eigen dikke schuld.
En toen zei Lisa het ook, dat hij een schrikkepiet was.
Naar Lisa luisterde hij wel, omdat hij haar graag mocht. Dus moest hij het bewijzen, dat ze zich vreselijk vergiste als ze niet inzag hoe perfect hij wel was.
Daarom prikte hij Lisa. Met zijn passerpunt, in haar knie, door haar broekkous heen.
‘Wel heb je ooit!’ schreeuwde juf Els, die net op dat moment toekeek.
Ze schreef een nota in zijn agenda en pakte zijn passer af.
Zijn moeder had gehuild en zijn zus zeer goed geslapen, die nacht.
’s Morgens liet hij het zand uit de zandloper lopen. En dat was nog maar een begin.
Enkele dagen geleden hoorde ik een Kimya Dawson cover door Amanda Palmer. Zeer geïntrigeerd ging ik op zoek naar meer muziek van deze Kimya Dawson. Ik ontdekte een singer songwriter die zeer eenvoudige liedjes brengt, op basis van drie of vier akkoorden en een repetitieve melodie – en dan een tekst waar je volledig van achterover valt.
Hier een poging om één van haar liedjes te coveren. Met hier en daar een foutje, maar oefenen tot iets foutloos is, daar zie ik de lol nooit van in.
In dit liedje vertelt Dawson op een treffende manier over haar zwangerschap. Maar omdat ik zelf niet zwanger ben, is het niet dat wat me het meest trof.
Wel dit stukje:
then I think back to that 12 year old poet
how she didn’t know it was what she would be
all she could do was hide under her bed
scared to death that somebody might read her diary
Het deed me weer denken aan toen ik twaalf was en begon met schilderen. En het bracht me heel dicht bij mijn eigen dagboeken. Ik ben een schrijfster van dagboeken. Al sinds mijn kindertijd vertrouw ik dagelijks mijn gedachten toe aan schriftjes. Ondertussen heb ik er een kast van vol. Schrijfsels die ik nooit herlees. Soms zou ik die oudste schriftjes wel eens willen herlezen, maar ik gooide ze weg. Doodsbang inderdaad, dat iemand ze ooit zou lezen.
Vanmorgen schreef ik dit gedicht, geïnspireerd op het Dawson liedje:
Als ik weer twaalf ben
ben ik schilder
van werkjes in plakkaatverf
op stevig wit papier.
Ik hou me eraan vast
weet niet goed waar ik heen moet
maar telkens als ik schilder
ben ik alleen maar hier.
Het helpt me van de tram af
van elke dag naar school gaan
van zijn zoals de anderen
van zoeken naar mijn weg
Maar als je op een tram zit
valt er niet veel te zoeken
Dan volg je of dan slaap je in
vraagt niet om veel uitleg.
Het stevig wit papier
werd canvas of piano
werd zoeken en verzamelen
gedichten, liedjes schrijven.
Maar wist ik vroeger veel
dat sommige dingen blijven
dat ik diep in mezelf
voor altijd twaalf zou blijven.
En misschien inspireert dit stukje jou ook, om iets te schrijven, te tekenen of te spelen. Ik hoop het, inspiratie is iets om door te geven.
Voor de beeldende ateliers op zaterdag in Oud –Heverlee kreeg ik het verzoek van één van de kinderen om met sjablonen te werken. Omdat ik daar weinig ervaring mee heb sloeg ik aan het experimenteren. Wat ben ik ineens blij met dat verzoek!
Er zijn nog enkele plaatsen vrij voor kinderen tussen 6 en 12 jaar: http://www.oud-heverlee.be/Index.aspx?SGREF=3100&CREF=24058
