De brom van Tom Waits is eruit.
En mijn pianospel is ook nog erg voorzichtig.
Dat maakt van dit grote lied een klein liedje.
Maar kleine liedjes passen wel beter in een handtas (dat is iets dat elke vrouw wel weet).

Share and Enjoy

Soms maakt het me bang
om gewoon ergens te zijn
Soms neem ik mijn angst
en vermeng het met wijn

Soms denk ik: Ga weg!
Spoel weg met de regen
Maar als het vertrekt,
kom ik het elders weer tegen.

Soms denk ik mijn angsten
heel klein en heel lief,
praat erover met vrienden
schrijf het op in een brief

Soms roep ik er naar:
Kom maar hier! en ik wenk
Dan doet het me niets
Ik ben sterker dan angst

Meer dan ik meestal denk

Share and Enjoy

Een tijdje geleden maakte ik regelmatig animatiefilmpjes – maar dat is dan ook al een tijdje geleden.
Het probleem met dat soort filmpjes is dat ze volkomen zinloos zijn.
Daarom moeten ze zich al echt bij me opdringen, me misleiden en mijn tijd stelen.

Vandaag overkwam het me nog eens. Ik probeerde een liedje van Tom Waits op piano te spelen en er kwamen beelden op mijn netvlies. 30 minuten, dacht ik, meer heb ik niet nodig om dit te schilderen en er een filmpje van te monteren. Dat klopte. En toen kwam er dat gedicht.

Animatiefilmpjes zijn sluw, ze slagen er in om tijd te stelen. Maar ik draag niet meer zoveel tijd op zak, de schade blijft beperkt.
Dit filmpje stal ongeveer 50 minuten, meer viel er bij deze arme luis niet te rapen. (Later, als ik rijk ben, laat ik me pluimen als een kip – maar dat is dan weer het volgende verhaal.)

Share and Enjoy

Mensen op straat blijven me inspireren. Deze vrouw zag ik op straat (de rest is verzonnen).

Iets in haar was gaan roepen. Eerste zeurend, daarna met een onmiskenbare dreiging. Het had haar naar buiten gejaagd. Hoe lang het al geleden was dat ze nog buitenlucht gevoeld had? Niet zo lang. Gisteren nog was ze naar de bakker geweest, een mens moet eten.
Twijfelend stapte ze de straat uit. Hoe lang dat geleden was? 26 jaar. Altijd was er die angst. Van mensen had ze nooit gehouden. Van hem wel. Oprecht. Toen hij haar verliet was al de liefde dit ze voor hem had gevoeld veranderd in haat. Het had haar lichaam gevuld en was gaan uitstralen over haar hele huis, daarna over de straat. Daarom wou ze die niet meer uit.
En toen was er die stem, die haar vertelde dat het onzin was. 26 jaar lang had ze zich haar leven verbeeld. Ze zou muren moeten breken en daar uit stappen.

Langzaam liep ze de Steenstraat in. Mensen die ze tegenkwam, staken de straat over. Dat stelde haar gerust. Haar schoenen knelden, het was lang geleden dat ze haar teennagels nog knipte. Die aan haar handen waren ook lang, plots viel het haar op.
Een kind wees naar haar, hij riep er iets bij, en een vrouw trok aan zijn arm.
Er waren  twee jonge mannen die naar haar floten en dan bulder lachend verder liepen.
Haar benen waren stram geworden. Wat als ik val? dacht ze paniekerig. De wereld rond haar was te groot geworden. Een ijl gevoel in haar hoofd overviel haar. ‘Rustig blijven,’ sprak ze zichzelf toe. Haar stem klonk ver weg. Toen haar voeten wilden rennen, viel ze op de grond.
Van uit het niets verscheen dat meisje daar. Eerst wazig, daarna helder. ‘Gaat het mevrouw?’  Weerstand voelde ze niet. Ze liet zich helpen. Het meisje ondersteunde haar en liep mee tot bij de voordeur.

Dat viel mee, dacht ze. Zo had ze gevreesd gekwetst te zullen worden.

Share and Enjoy

Wat ik op dit moment illustreer?
Een beklijvende verhaal over de bijzondere vriendschap tussen een jongen en de hond Ninja. Veel verklap ik nog niet, maar wel dat het verhaal van Tine Hertmans is.

Share and Enjoy

Ondertussen werk ik al ruim twee jaar voor Artforum, een vzw die Kunsteducatie naar kinderen en jongeren brengt.
Maar eigenlijk is twee jaar peanuts, want Artforum bestaat dit jaar al twintig jaar!
Al zo lang zijn zij op een zeer actieve manier bezig met het zoeken naar passende antwoorden op creatieve vragen van scholen, culturele centra, jeugdwerking,…
Ik ben trots dat ik er een deeltje van mag zijn en dat ik met hen samen mag inspireren en mag prikkelen tot het spelen met woord en beeld.

Zelf geef ik voor Artforum vooral workshops voor kleuters. Samen maken we poëzie, waar we dan weer beelden bij zoeken. Of we vertrekken van beelden, om er verhalen van te maken. Of we bedenken een workshop op maat, voor kleine kinderen of voor grote! Want ik wil niet alleen inspireren, ik wil ook graag geïnspireerd worden.

Naar aanleiding van hun 20-jarig bestaan, hebben ze een nieuwe website, waar ook ik een plekje op kreeg: http://www.artforum.be/nl/kunstenaar/lambert

Share and Enjoy

Gisterenavond ging ik nog eens naar onze schrijfgroep “Friday Night Writing Party”, kortweg FNWP. Zoals altijd deden we samen een leuke schrijfopdracht. Deze keer draaide alles rond dauwdruppels.
Het inspireerde me tot dit gedicht:

Zij denkt de parels aan haar hals
en danst ermee, om drie uur ’s nachts
alleen de kroegen in.
Zo zoekt zij hem.

Ken jij hem? Let dan goed op.
Maar ben jij hem?
Stem gewoon toe
Knik altijd ja
en smacht naar haar
Het geeft niet wie en hoe.
Regel1: Wijs haar nooit af
Regel 2: Reik haar iets aan
dat onderhuids blijft branden
Het moet niet echt bestaan

En brak jij Regel 1, jij zondaar?
Dat kost je zweet en tranen dan
als dagdauw op het gras
De parels die zij om haar hals verzamelt
Dus: Brak jij Regel 1, jij zondaar?
Sterf stil, zonder geluid
Zij wringt je lichaam
leeg van tranen
En lacht je daarna uit

Share and Enjoy

Ieder jaar opnieuw heb ik dat, wanneer de zon weer lager schijnt en groen wat naar het bruin gaat neigen. Dan leg ik een tweede donsdeken op om me ‘s avonds diep in te begraven. Aan thee en kaarslicht doe ik niet. Aan muziek en rode wijn des te meer.
Naar Lou Reed kan ik het hele jaar luisteren. Ik hou van zijn wereld vol neonlichten en troebele vlakken waarin enkele zeer heldere zinnen toch een duidelijke weg schetsen.
Zijn eerste groep The Velvet Underground doet me denken aan een dik pak herfstbladeren. Te ruw om een donsdeken te zijn, maar uitnodigend om in te kruipen.
Het selfmade gehalte van deze groep, die in de jaren zestig een project werd van The Factory van Andy Warhol, inspireert. Deze herfst, nu ik die piano heb, nog meer dan anders. Ik heb dan wel geen Factory, maar in mijn ateliertje ronkt het ook van bedrijvigheid.

Hier twee TVU covertjes:

Pale blue eyes

After hours

Share and Enjoy

Het valt niet mee om September als naam te hebben. Ik ben het die de zomer met zachte hand verjaagt, die moet aanporren tot nieuwe impulsen zoeken. Tot opnieuw ordenen, tot schrappen en toevoegen.

Ik ben het niet die instaat voor de berichtgeving rond vluchtelingen. Dat ik dat dit jaar moest doen betreur ik. Ik bedwing mezelf. Hier wil ik niet aansporen tot ordenen en schrappen. Wel wil ik aanmoedigen om naar impulsen te zoeken, met een wakkere blik en een open hart.

Mijn naam is September, ik ken mijn taak. Maar sta me toe het noorden kwijt te zijn, dit jaar. Ik ben ook maar een mens.

Share and Enjoy

Veel mensen schrijven wel eens een gedicht. Om te delen met anderen, of om nooit aan iemand te tonen. Gewoon, omdat zo’n uitlaatklep heel veel deugd kan doen.
Maar wie regelmatig een gedicht schrijft, wil daar op termijn wel eens wat meer mee doen.
Dan merk je dat een gebrek aan technieken je doet vastlopen. Vergis je niet, een gedicht gaat veel verder dan het technische. Maar het kan ook veel meer worden dan louter persoonlijke expressie. Een combinatie van factoren helpt je om je persoonlijke stijl te ontwikkelen en overal inspiratie uit te halen.

Voor CVA ontwikkelende ik een cursus Gedichten schrijven. Hierin hebben we het onder andere over inspiratie, associatie, stijlkenmerken, implicatie, Visuele poëzie,… en zelfs over publicatie.
Gedurende de hele cursus begeleid ik je graag via het studentenplatform.

Wil je groeien in het schrijven van gedichten? Ga dan zeker eens kijken: https://www.centrumvoorafstandsonderwijs.be/cursus-gedichten-schrijven/

Share and Enjoy