Het was weer schrijfgroep gisteren.
Dat gaat zo:
Een tafel vol sympathieke schrijvers neemt plaats op een stoel. De tafel in kwestie is gevuld met lekkers, pen en papier (waarvan het eerste ongeveer 80 % van het aandeel bevat).
Er wordt gepraat, geïnformeerd naar de staat van eenieders gezondheid, kroost, werk en schrijfsels. Soms worden er teksten gelezen.
Dan komt het moment waarop er een bizarre opdracht gepresenteerd wordt.
Zoals dat gaat met zichzelf respecterende schrijvers, wordt er eerst vijf minuten gelachen, gekrijst, over de grond gerold en gebulderd. En dan… wordt het stil.

Stilte in een schrijfgroep is niet zwaar, het zweeft boven de hoofden en doet pennen marcheren. Het duurt net lang genoeg. Altijd.
Terwijl we voorlezen vallen de monden open. Altijd. Omdat schrijvers het beste uit zichzelf op een vel papier spannen wanneer ze samen zijn.

Gisteren kregen we een gebroken beeld als inspiratiebron, bij mij kwam dit stukje naar boven:

Rood kleed

kijk mijn hart
dat niet meer klopt
dat niet meer rent
en niet meer
stopt

dat vuile op
jouw nieuwe kleed
het is mijn
bloed ik
die dat deed

met water koud niet
meer te wassen
maak alles rood!
om aan te passen

het trilde uit
mijn open ribben
zo bonkend
gonzend kon het
glippen

ik wou alleen
maar laten zien
wat jij ook in mij zag
misschien

jij schrok!
alleen maar van de slag
gooi alles weg
gewoon

het mag

Share and Enjoy

Ik schilder weer veel. Niet omdat het goed of slecht met me gaat, maar omdat het me zin geeft. In iets maken, iets afmaken, een ander pad volgen.
Ik schilder meer en schrijf minder. Dat is geen kwestie van goesting maar van tijd.
Tijd is heerlijk, schilderend.

Share and Enjoy

Het was maar een piepkleine boom, van plastiek. Maar ik ben blij dat hij weer in de kast staat.
Ik voel de kriebel in mijn benen opnieuw, nu al dat eten verteerd is.
Zin in rennen met mijn neus in de lucht om de lage zon mee te capteren. Mensen doen soms rare dingen die toch werken.
Morgen staan we weer op om zeven uur. Ik zal vloeken en het helemaal zien zitten.

Share and Enjoy

In deze tijdens van kerstballen, bomen vol lichtjes en flitsende slingers, denk ik dat ik het hardste blink van allemaal. Waarom? Dat lees je hier: http://creatiefschrijven.be/merk/liefde-voor-lyriek/

Share and Enjoy

we denken aan ons leven
als aan een rechte kronkellijn
waarop je alleen vooruit kan
maar leven zou een huis
een wolkenkrabber moeten zijn

alleen maar vooruit kijken
teruggaan kan je wil je niet
tenzij je het niet als een lijn
maar als een huis
vol kamers ziet

je kan weer binnen
in dat kind een kamertje
met nummer tien kruipt
helemaal in een tekening
die je vol ziel laat zien

je slaapt weer bij je eerste
lief dat is een andere deur
een deur vol met complexen
en donkerrood van kleur

moeder doet je dan in bad
in badkamer met nummer drie
je spettert op je zus je broer
op om het even wie

‘s avonds ga je douchen
een kamer met een één een acht
je kamt je lange haren terwijl
je naar de spiegel lacht

dan klim je klautertrappen op
of je lift naar het dakterras daar
schik je wolken rond je kop
je sluit je ogen opent poorten
gooit wat sleutels overboord

niet alles moet weer open
dit huis dat maakt zichzelf
wel schoon het leven is geen
wolkenkrabber maar deuren
die je opent kies je wel zelf

gewoon

Share and Enjoy

Een advertentie in de Standaard van dit weekend maakte me nostalgisch. Het was een kerststalletje van Alessi: keilelijk! En erg duur. Ik zou het nooit kopen, maar ik zou dan ook geen enkel stalletje kopen.
In het vijfde leerjaar leerden we kerstfiguren maken met bierflesjes, papieren bolletjes en restjes stof en wol. In de klas maakte ik Josef en Maria, het maakte me euforisch. Thuis werkte ik verder. Bij ons dronk niemand bier, maar wij dronken gelukkig wel hoestsiroop waardoor ik aan een hele resem kerstfiguren raakte. In mijn herinnering maakte ik zo ongeveer heel Jeruzalem, de kast stond er van vol.
Ik had een laboratoriumkast in mijn kamer waarin ik papieren bolletjes op basis van toiletpapier en haarlak maakte, die waren nog beter dan die uit de handel. Mijn kerstfiguren hadden schitterende koppen en prachtige lijven, versierd met zilverpapier, stickertjes en stukken uit de oude fluwelen peignoir van ons mama. Dat was nogal iets anders dan Alessi!
Misschien moet ik de tip aan mijn kinderen doorgeven. Hoewel we geen hoestsiroop nuttigen, drinken we wel bier. We hebben alles in huis om Kessel-Lo aan Jeruzalem toe te voegen. Wellicht zal het niet beter worden dan vroeger, zoals dat gaat. Bier is niet beter dan hoestsiroop.

Share and Enjoy

Als ik terugkijk op de afgelopen maanden, dan zie ik dat ik veel workshops gaf rond poëzie. Aan kleuters, kinderen van de lagere school, anderstaligen en NT2-docenten.
Hoewel ik alle workshops graag geef, vind ik die rond poëzie het meest zinvol. Nochtans wil ik poëzie allerminst op een piëdestal plaatsen, het is perfect mogelijk om te leven zonder. Het is alleen een manier om een stem te geven aan mensen die er nog geen gevonden hadden.
Niet iedereen kan zich met poëzie uitdrukken, voor sommigen blijft het gewoon bij een taalspel. Maar als ik het kan bereiken dat enkele mensen tot expressie komen door poëzie ben ik blij. Daar is poëzie voor gemaakt.

Share and Enjoy

Je schrijft, je illustreert, je hebt een passie – een missie bijna. Je wilt gelezen worden, mensen moeten zien wat je maakt. Maar daar lijkt niemand op te wachten… er zijn al zoveel boeken. In dit atelier richten we ons vooral op dat eerste deel: die passie voor boeken. En de mogelijkheden die er zijn om met je werk naar buiten te komen. We zetten alles eens op een rijtje: van bloggen, over uitgeven in eigen beheer of regulier, naar het opstellen van een persbericht. Want, natuurlijk draait het daar niet om, maar het versterkt je motivatie wel.

Share and Enjoy

De groep beweegt van links naar rechts, het is een klas die op de bus wacht. Ik sluit mijn ogen voor het gevaar. Waarom doen kinderen dat? Een blauwe arm trekt aan een grijze kap, een knie belandt tussen paarse billen.
Mijn zoon bewaart zijn kap in zijn jaszak, anders trekken ze die toch af. Waarom doen ze dat?
Vroeger was het niet anders. Ook ik deed mee, tegen beter weten in. Waarom deden we dat?
Nu is dat gedaan, niemand die nog aan me duwt of trekt. Misschien ben ik dat vriendelijke kwijt. Die openheid die zegt: Als jij duwt, dan duw ik gewoon terug, even goede vrienden. Misschien komt dat later terug. Dan kom ik je tegen, dan geef jij me een mot en ik mep stevig terug. Daarna drinken we vriendschappelijk pinten op café. Eigenlijk zou dat tof zijn… Zo’n cirkel zou het leven moeten zijn.

Share and Enjoy

Precies zeven jaar geleden stierf mama. Het maakt me niet droevig om aan haar te denken, wel integendeel. Aan de dag waarop ze vertrok denken, doet me natuurlijk wel wat. Ik probeerde er daarom iets mee te doen, op mijn manier.

lezen
wat we wisten
was dat loslaten
een herlezen van
de krant van
gisteren

we wisten wel
wat er zou komen
ons afscheid al
en nog
genomen maar

pas bij het knallen van
die deur een deur die galmt
zonder pardon
(hoewel je dat haatte:
claque pas la porte
c’est pas un camion)
toen viel
- toen viel
toen viel op ons
een klomp
een slomp
een brok
beton

het gaat weer hoger hoor
het blijft fijn denken aan jou
niet alleen onze mama ook
een pracht van een
vrouw

Share and Enjoy